Rozdział XVI - Układ

26.07.2010

  - I co odpowiedziałaś? – spytała Karolina, gdy przerwałam opowiadanie.
  - Chyba komórka ci dzwoni – zwróciłam uwagę.
   - Przyszedł SMS. – Odczytała i uśmiechnęła się. – Muszę już iść, ale wrócę za godzinę oki?
   - Dobrze – odparłam. Dziewczyna cmoknęła mnie czule w policzek i pomknęła do koleżanki. Ja tymczasem podreptałam do mojego męża. Siedział na kanapie i oglądał telewizję. Podeszłam i przytuliłam się do niego.
   Kiedy wróciła Karolina, zastała nas na rozmowie, w tle leciał jakiś program z telewizora.
   - Co oglądacie?
   - A nawet nie wiem – mruknęłam, zerkając na ekran. – Telewizja to dobry wynalazek, ale już mi się znudził.
   - Dobrze, że ja ci się jeszcze nie znudziłem – zażartował mój ukochany.
   - Nawet na to nie licz. Tak szybko się mnie nie pozbędziesz!
   Roześmialiśmy się. Karolka usiadła obok nas. Miała wesołą minę.
   - Coś się wydarzyło? – spytałam podejrzliwie.
   - Lukas do mnie dzwonił. Zaprosił mnie na randkę.
   - To wspaniale – uśmiechnęłam się radośnie. – A kiedy?
   - Jutro. Idziemy do kina!
   - No, no, nasza mała Karolcia dorasta – powiedział mój mąż, czochrając ją żartobliwie.
   - Mam już dziewiętnaście lat – oburzyła się dziewczyna, odsuwając się od niego.
   - O tym właśnie mówię! Pewnie czekasz na dalszą część opowieści? To ja już pójdę. – Pocałował mnie w policzek i wyszedł do siebie, a ja wróciłam do roku tysiąc trzysta czterdziestego.

   Zgodziłam się na propozycję Chrisa, zastrzegając, że ma mi mówić o każdej zdradzie, której się dopuści.
   - To chory układ – stwierdził Erik, gdy mu o tym powiedziałam.
   - Możliwe, ale przynajmniej jest szczery. Nie lubię być okłamywana, a wiedząc, że po każdej zdradzie odpłacę mu się tym samym, może będzie się hamował. Już sama nie wiem – westchnęłam. – Dziwne z nas małżeństwo.
   - Dziwne – przyznał mój opiekun. – Ale skoro ci to nie przeszkadza, to nie widzę problemu.
   Tak oto potoczyło się moje życie. Nie kontynuowałam romansu z Thomasem. Nie widziałam w tym sensu. Nie kochałam go, a on mógł się zaangażować. Nie chciałam go skrzywdzić. Tych „nie” było zbyt wiele. Odwiedziłam go kilka razy, a potem kontakt urwał się zupełnie.
   Pod koniec jesieni znów pokłóciłam się z Chrisem. Poszło o jakieś głupstwo, a skończyło się tym, że mój mąż pobiegł szukać zrozumienia w ramionach kochanki. Dziwnym zbiegiem okoliczności, następnego dnia odwiedził nas Noah, który wrócił z frontu. Hrabiego nie było wówczas w domu.
   - Noah! – ucieszyłam się. Nie zwracając uwagi na dworską etykietę uściskał mnie mocno swoimi silnymi ramionami. Natychmiast kazałam przygotować mu jakiś posiłek, a rycerz zaczął opowiadać o bitwach, w których uczestniczył. Uwielbiałam jego opowieści; były tak żywe, jakbym tam była i tak prawdziwe, że nie sposób było wyłowić choćby nutki koloryzowania.
   Opowiedział mi o bitwie pod Sluys, która skończyła się zwycięstwem Anglików oraz nieudanym oblężeniu Tournai, zakończonym dziewięciomiesięcznym rozejmem. Baron przyjechał tylko na tydzień; potem musiał wracać do króla.
   Ponieważ Chrisa nie było jeszcze w domu, a Amelia podczas opowieści zasnęła, przenieśliśmy ją do jej sypialni i przeszliśmy do biblioteki.
   - A co u ciebie słychać, lady Amando?

   - Nie za dobrze – mruknęłam i w przypływie szczerości oraz chęci wyżalenia się opowiedziałam mu o zdradzie Chrisa i naszym dziwnym układzie. Patrzył na mnie ze współczuciem.
   - On chyba jest niespełna rozumu. Co to w ogóle za propozycja?! – oburzył się.
   - Też tego nie rozumiem, ale przynajmniej mnie nie oszukuje.
   - Wydawało mi się, że jesteście takim zgodnym, kochającym się małżeństwem – westchnął.
   - No widzisz, a jednak nie. Gdzie się zatrzymałeś?
   - W najbliższej gospodzie.
   Chris nie wrócił do rana, więc przegadaliśmy całą noc. Emocje sprzed dwóch lat wróciły. Oparłam głowę na jego ramieniu, a on delikatnie pocałował mnie w czoło. Na tym poprzestaliśmy, ale czułam, wiedziałam, że Noah będzie moim następnym kochankiem.
   Z jednej strony dręczyło mnie poczucie winy. Może nie tyle z powodu Chrisa; nasz układ był jasny. Chodziło raczej o Amelię. Mieliśmy jej stworzyć wspaniałą, kochającą się rodzinę, a tu co? Ciągłe kłótnie i zdrady. Krzywdziłam też barona – mógł się we mnie zakochać, a ja przecież nie mogłam być tylko jego. Należałam już do innego.
   Z drugiej strony, uznałam, że mam prawo do odrobiny szczęścia. Skoro nie zaznałam go w małżeństwie, to czemu nie poza nim? Raz twierdziłam, że moje myślenie jest strasznie egocentryczne, innym razem – że mam do tego prawo. Niepokój moralny towarzyszył mi odkąd zaczęłam pić ludzką krew, a teraz doszły jeszcze inne powody. Byłam coraz bardziej zagubiona, szukałam właściwej drogi, wciąż poruszając się nieodpowiednią ścieżką.
   Kiedy następnego dnia zeszłam do salonu, usłyszałam rozmowę barona z moim mężem. Tematem była polityka, ale nie dowiedziałam się niczego nowego. Chris powitał mnie obojętnym skinieniem głowy, jak gdyby nic się nie stało, a Noah czułym, ciepłym uśmiechem.
   Tej nocy wymknęłam się i pobiegłam do gospody. Nobleman zaprosił mnie do pokoju. Rozejrzałam się i stwierdziłam, że lubi porządek. Wszystko miał równo poukładane, niewielka izba błyszczała czystością.
   - Tęskniłam – szepnęłam i przytuliłam się do niego. Widziałam wahanie na jego twarzy, niepokój w jasnobrązowych oczach. Ostrożnie objął mnie i powiedział cicho:
   - Ja też tęskniłem, ale wiesz, że nam nie wolno.
   Walczyłam ze sobą. Wiedziałam, po co tu przyszłam: aby go uwieść. W owej chwili byłam do tego zdolna. Jakaś moc, żar, pragnienie pchało mnie do niego. Pragnęłam, by objął mnie swoimi silnymi, atletycznymi wręcz ramionami, zapach krwi pulsujący w jego żyłach przyciągał mnie jak magnes. Odepchnęłam od siebie rozsądne myślenie, zasady moralne nie miały tu żadnego znaczenia. W końcu się poddałam. Silna wola, wciąż nadszarpywana przez przekraczanie różnych zakazanych granic, osłabiała się coraz bardziej. Tej nocy znowu uległam niechcianym instynktom.
   Lewą ręką objęłam go za szyję, a prawą położyłam na jego policzku. Uśmiechnęłam się łagodnie, patrząc prosto w jego oczy. Słyszałam każde uderzenie serca barona. Minimalnie przybliżył swą twarz do mojej, a wtedy wpiłam się wargami w jego usta. Noah Nobleman nie miał już szans. Był mój.

   Wróciłam przed wschodem, starając się, by nikt mnie nie zauważył. Następnego dnia po wyjściu z pokoju zastałam Amelię, która czekała na mnie niecierpliwie.
   - Byłaś u niego? – spytała cicho. – Ojciec wie?
   - Nie i lepiej będzie, jak się nie dowie, z kim byłam. On też był poprzedniej nocy u kochanki.
   - Wiem… - Pochyliła głowę, zasmucona.
   - Przepraszam – powiedziałam, czując nagły przypływ wyrzutów sumienia. – Ja nie…
   - W porządku, to nie twoja wina, tylko jego. Rozumiem to. Myślisz, Amando, że istnieją jeszcze mężczyźni, którzy nie zdradzają żon?
   - Oczywiście! – zapewniłam ją. – Edmund nigdy by mnie nie zdradził.
   - A myślisz, że taki mężczyzna znajduje się na tej liście? – Podała mi pergamin z nazwiskami.
   - Kto to?
   - Kandydaci na mojego męża. Trzydziestu sześciu, których wypisał mój ojciec. Powiedział, że daje mi szeroki wybór, ale tylko z tej listy, bo jedynie oni są godni mej ręki. Erik też tutaj jest. – Wyszczerzyła wesoło zęby.
   - To od razu go wykreśl – zapowiedziałam.
   - Oj tam od razu. Może akurat najbardziej się nada? – zażartowała.
   - Ma kochankę. – Opowiedziałam pasierbicy o spotkaniu z Ritą.
   - No trudno. To mamy trzydziestu pięciu. Masz jakiś pomysł, w jaki sposób mam wybrać tego właściwego? – Popatrzyła na mnie bezradnie. No to wspaniale, pora zabawić się w swatkę. Ech, zachciało mi się matkowania.
   - Chodźmy do biblioteki, tam się najlepiej myśli – zaproponowałam.
   Usiadłyśmy naprzeciwko siebie i zaczęłam wyczytywać kawalerów.
   - Adam Winslet, wicehrabia – przeczytałam.
   - Hazardzista.
   - To odpada. – Wzięłam pióro ze stolika i skreśliłam nazwisko. - Alexander Oldman, baron.
   - Za stary. Ma już chyba ze czterdzieści lat!
   - Odpada – stwierdziłam stanowczo. – Anthony Fritz, hrabia?
   - Uwodziciel. Zmienia kochanki jak dama rękawiczki.
   - To też się nie nadaje. Baron Noah Nobleman? – Spojrzałam na nią pytającym wzrokiem.
   - No chyba żartujesz. I sama wiesz, dlaczego – mruknęła niechętnie.
   - Wybacz, masz rację. George Stoner, markiz?
   - Brzydki jak noc.
   - Jak tak dalej pójdzie, to wszystkich odrzucisz – jęknęłam. – Naprawdę jest taki brzydki? Może…
   - Spójrz w moje oczy, podobno umiesz czytać ze wzroku. – Spojrzała na mnie, a ja ujrzałam w jej dużych, błękitnych oczach owego markiza i bez słowa skreśliłam go z listy.
   - Arthur Craven, hrabia.
   - Za chudy. I nie lubi turniejów.   - To akurat zaleta – zauważyłam. – Chciałabyś, aby twój mąż zginął w turnieju? Uważasz, że byłaby to chwalebna śmierć?
   - No nie… masz rację.
   - A że jest chudy? Erik pożyczy ci Agnes, swoją kucharkę, to szybko przytyje – zażartowałam. – Czekaj, czekaj, czy to nie jest przypadkiem ten sam, którego obdarowałaś szarfą na turnieju?
   - No tak, jest – przyznała się hrabianka. – No dobrze, to nie skreślaj. Idźmy dalej.
   - Erik Crimson… aha, odpada. – Wykreśliłam wampira, z rozbawieniem obserwując reakcję Amelii, która spojrzała na mnie z udawanym oburzeniem i zbuntowaną miną. - James Allen, markiz – czytałam dalej.
   - Jest przystojny, inteligentny, miły, sympatyczny…
   - No to świetnie – ucieszyłam się.
   - …i ma kilkoro nieślubnych dzieci – dokończyła Amelia z żalem.
   - Ach. No to skreślamy.
   Z trzydziestu sześciu kandydatów do „drugiej rundy” przeszło zaledwie dziewięciu.
   - Hrabia Arthur Craven, markiz Joseph Nixon, wicehrabia Christopher Cavell, wicehrabia Nathan Wallace, markiz William Keyvee, hrabia Patrick Thera, baron Albert Gosse, hrabia Toby Roddick i markiz Louis Pierrepoint – przeczytałam.
   – To co robimy? Jak się przekonamy, który z nich jest najlepszym kandydatem na mojego męża?
   Spojrzałam na nią w zamyśleniu. Miałam pewien pomysł. Odwróciłam kartkę i zapytałam:
   - Jakie cechy są dla ciebie najważniejsze, co się dla ciebie najbardziej liczy u mężczyzny?
   - Wierność – odparła dziewczyna bez wahania.
   - Co jeszcze? – Zapisałam i czekałam na dalsze wymagania.
   - Hm… bo ja wiem… może troskliwość? Inteligencja?
   - Świetnie, co dalej?
   Oparła głowę na łokciu i zamyśliła się.
   - Poczucie humoru, żeby nie był ponurakiem, ale i nie za bardzo rozrywkowy, powinien patrzeć na mnie jak na obrazek, prawić mi komplementy, lecz nie za dużo, kochać mnie i szanować – zakończyła z rozmarzonym wyrazem twarzy.
   - No dobrze a wady?
   - Wady? – Wytrzeszczyła oczy.
   - Każdy ma wady.
   - Ech… no nie wiem… może na przykład długo spać. Mi to nie przeszkadza.
   Roześmiałam się.
   - Dobrze, mniejsza o wady. Najpierw zwęźmy listę kandydatów.
   - Jak?
   - Erik – odparłam krótko i wyjaśniłam hrabiance swój plan. Kiedy mój opiekun nas odwiedził, poprosiłam go, by sprawdził wszystkich mężczyzn i opowiedział nam, jacy naprawdę są.
   - Nie ma problemu – uśmiechnął się wampir, a śnieżnobiałe, ostre jak sztylety kły błysnęły spod jego warg. Amelia spojrzała z fascynacją.
   - A co u Rity? – spytałam.
   - Nie wiem, ostatnio się pokłóciliśmy. Ale pewnie wszystko w porządku. – Obojętnie wzruszył ramionami.
   - Dużo miałeś kochanek? – spytała Amelia z ciekawością. W jej głosie pobrzmiewała lekka zazdrość.
   - W ogóle czy w Anglii?
   - Tutaj.
   - Rita jest trzecia. – Przez twarz wampira przebiegł cień smutku. – Za każdym razem, kiedy spotykam piękną wampirzycę, wyłania się nadzieja, że może ją pokocham. Pojawia się fascynacja, zauroczenie, pożądanie, lecz moje serce pozostaje puste.

   - A może Rita… - zaczęłam z nadzieją.
   - Nie, to nie Rita – przerwał mi opiekun.
   Zasmuciła mnie nieco ta wiadomość. Erik znowu był sam. Postanowiłam, że porozmawiam z nim o tym na osobności przy najbliższej okazji.

   Tej nocy również udałam się do Noblemana. Zastałam go siedzącego na krześle i wpatrującego się pustym wzrokiem w ścianę.
   - Coś się stało? – Podeszłam do kochanka i usiadłam obok niego. Spojrzał na mnie i w jednej chwili wszystko pojęłam.
   Targały nim ogromne wyrzuty sumienia, nie mniejsze od moich. Obwiniał się za nasz romans i czuł, jakby splamił swój honor tym niegodziwym występkiem.
   - Wiesz, że on mi na to pozwolił – powiedziałam do Noaha, chcąc go uspokoić. Odwrócił wzrok, pochylając głowę.
   - Chris nie podejrzewa, że to ja. Czuję się jak oszust, najgorszy niegodziwiec. Gdybym go nie znał… ale jednego dnia rozmawiamy jak przyjaciele, a następnego… ja tak nie mogę, Amando. – Spojrzał na mnie, dostrzegłam wahanie w jego oczach. Dotknął swoją dłonią mojego chłodnego policzka i uśmiechnął się smutno. – Musimy przerwać nasz romans. Jutro wyjeżdżam.