Rozdział XIX - Krypta

30.12.2010

   Stałyśmy nad grobem i patrzyłyśmy w dal. Kiedy przerwałam opowieść, Karolina spojrzała na mnie zdziwiona.
   - Założę się, że to nie była sprawka Kate. To by było bez sensu. Po co miałaby pomagać w uwolnieniu Martina? To wszystko nie trzyma się kupy.
   - Zgadza się – przytaknęłam. - Ale pierwszą rzeczą, jaką myślisz w takich sytuacjach, jest podejrzenie o zdradę osobę, która już raz nas zawiodła.
   - A co z Martinem? Udało mu się dotrzeć do domu?
   Dotknęłam chłodnej płyty nagrobnej i przysiadłam na niej, dochodząc do wniosku, że mąż mojej Amy by się nie obraził. „Znając jego poczucie humoru, pewnie nawet by skinął na mnie i kazał mi spocząć wygodnie”, pomyślałam.
   Spojrzałam na córkę Amy, uśmiechnęłam się lekko i wróciłam do historii mego życia.

   Początkowo zapanował chaos. Wampiry rzuciły się do walki. Katherine również zaatakowała jednego z wrogów, potem kolejnego. Postęp czy prawda? Spojrzałam niepewnie na Arthura, który zajęty był walką. Wyciągnęłam swój miecz i podeszłam do sporej postury wampira, który atakował Leona. Zamachnęłam się i jednym ruchem obcięłam mu głowę, która poturlała się po podłodze.
   - Nieźle – stwierdziłam z zadowoleniem, patrząc na miecz.
   - Wspaniale – stwierdził młody wampir, uśmiechając się. - Za tobą!
   W ostatniej chwili uniknęłam ciosu. Wbiłam miecz w ciało atakującego mnie wampira. Jego krew bryzgnęła na mnie; oblepiła mnie cuchnąca ciecz.
   - Chyba się dawno nie mył – mruknęłam w przypływie czarnego humoru. Rozglądałam się właśnie za kolejną ofiarą, gdy ujrzałam Erika, wskakującego do sali. Już na wejściu zabił kilku wampirów.
   „Martin i Lily są bezpieczni?”, zapytałam go w myślach.
   „Wsadziłem ich do powozu. Jadą do domu”, odparł mój opiekun między jednym uderzeniem, a drugim.
   Spojrzałam na wampira, który rzucił się w moją stronę i zręcznie odparowałam cios. Jeden z moich sojuszników skoczył i obciął mu głowę. Uśmiechnęłam się z wdzięcznością i rozejrzałam, gotowa do dalszej walki. Wtedy podeszła do mnie Kate. Była cała we krwi, a oczy błyszczały jej dziwnym, złowrogim blaskiem.
   - Chodź, Amando. Pójdziemy uwolnić Andy'ego. - Odwróciła się i ruszyła przed siebie. Zerknęłam na Leona, który zajął się walką. Arthur i Erik też byli zajęci. Tamtych było jednak coraz mniej. Wygrywaliśmy.
   Katherine po drodze zabiła jeszcze trzech wampirów. Robiła to  z taką wprawą, jakby była szkolona w zabijaniu lub sprawiało jej to przyjemność. Weszła w korytarz, z którego nadbiegły wampiry. Podążyłam za nią.
   - Wiedziałaś o nich? - spytałam ją.
   - Niezupełnie. Nie wiedziałam, że zaatakują nas już w korytarzu. Myślałam raczej, że tutaj i że zdążę was ostrzec. - Zatrzymała się w drzwiach i pchnęła je. Były otwarte. Zerknęłam do środka.
   - Znowu schody w dół? Czy ta krypta jest w samym Piekle?
   - No, Niebo to nie jest. - Weszłyśmy na schody. Kiedy znalazłam się w końcu na dole, oniemiałam.
   Znalazłam się w ciemnym, szarym pomieszczeniu, pełnym trumien. Ustawione w rzędach, równo obok siebie, sprawiały zatrważające wrażenie. Sosnowe i dębowe, niektóre wyglądały na bardzo stare, lecz solidne. Kate ruszyła przodem. Powoli weszłam za nią w rząd trumien. Spojrzałam w sufit, zniszczony wilgocią i na ściany obfitujące w pajęczyny. Szłam powoli, a widok który rysował się przede mną wywoływał dreszcz przerażenia.
   Zerknęłam na Katherine. Wyglądała niepewnie.
   - Te wszystkie trumny... - mówiłam szeptem, gdyż groza tego miejsca bynajmniej nie sprzyjała rozmowie – czy tam są wampiry, skazane za bunt?
   - Niektóre są puste. Po jakiś stu latach – czasami nawet już po osiemdziesięciu – dziewięćdziesięciu – wampiry wysychają na śmierć i zostaje tylko garstka prochu.
   Wzdrygnęłam się.
   - Andy został skazany na taką śmierć?
   - Tak i jeśli Oliver zwycięży, nas również to czeka. - Katherine spojrzała na mnie poważnie. Zrozumiałam, że mówiła prawdę. Spojrzałam na jedną z trumien, koło której właśnie przechodziłam. Była ciemnobrązowa i wyglądała na starą. Myśl, że mogłabym tam leżeć przez wieczność, a sen dawałby mi jedynie chwilowe ukojenie... Próbowałam otrząsnąć się z tych myśli, ale nie potrafiłam. Wszechogarniająca cisza potęgowała grozę.
   Nagle za mną rozległ się przeraźliwy hałas, który sprawił, że krzyknęłam i odskoczyłam gwałtownie, wpadając na jedną z trumien; automatycznie przeturlałam się przez nią i wylądowałam na ziemi. Ostrożnie wyjrzałam zza trumny.
   Hałas nie ustawał. Dochodził z jednej z nich. Spojrzałam na Kate, która przyglądała mi się z rozbawieniem.
   - Nie wygłupiaj się. On się nie wydostanie. Nigdy.
   Wtedy pojęłam.
   - To jeden z nich? Wampirów, zamkniętych tutaj? - Wstałam i podeszłam do wampirzycy. - A nie możemy go uwolnić? Skoro żyje, jeśli go uratujemy, stanie po naszej stronie...
   Katherine pokręciła głową.
   - Jeśli otworzysz trumnę, zabije cię. Leży tam wystarczająco długo, by postradać zmysły. Teraz to tylko bezmózgie stworzenie, pragnące krwi. Do tego stopnia, że może rzucić się na ciebie, by ją wypić. Szaleństwo ogarnęło go od stóp do głów.
   Spojrzałam ze smutkiem na trumnę, w której miotał się nieszczęsny wampir. Być może był mordercą, zabijającym niegdyś niewinne kobiety. Może był nikczemnikiem, nie wartym niczego. A może był dobry, tylko za jeden błąd los go tak srogo ukarał... Nie wiedziałam, kim był, ale jednego byłam pewna – nikt nie zasługiwał na taką śmierć. Sto lat głodowej męczarni? Pamiętałam jeszcze, jak to jest czuć głód. Kiedy stałam się wampirem, nie chciałam zabijać. Ale zagłodzenie się było niemożliwe. Prędzej bym oszalała. Tak, jak te wampiry w trumnach.
   Kate ruszyła przed siebie. Była taka obojętna na cierpienie innych.
   - Nie współczujesz im? - spytałam ją. Odwróciła się raptownie.
   - Współczucie? Litość? Amando, ja już tego nie potrafię. Przez wiele lat byłam związana z bezwzględnym mordercą. - Uśmiechnęła się smutno, a na jej twarzy ukazały się w końcu jakieś emocje. - Jaka ty byś była, gdybyś miała opiekuna, który siedzi ciągle w twojej głowie, a gdy pojawia się w tobie jakieś uczucie, skutecznie je tłumi, nasyłając przerażające wizje, o których nie chciałabyś nawet słyszeć? Ty jesteś gorącokrwista. Może byś wytrwała. Ale ja... życie w ciągłej grozie... nienawiści... - Pokręciła głową. - Zło jest potężne. Otacza cię swoimi mackami i zanim się obejrzysz, jest już za późno. Ja się uwolniłam od jego umysłu. Ale to, co mi przekazał, pozostało. I nigdy nie zniknie. Dobrze, że wampiry nie mają snów, bo pewnie co noc śniłabym koszmary. - Roześmiała się cicho, a jej śmiech rozległ się złowrogim echem. Wampir w trumnie się uspokoił, jakby zrozumiał, że nikt mu nie pomoże.
   Podeszłam do Kate. Patrzyła przed siebie zamyślonym wzrokiem.
   - Katherine... to ja chyba już rozumiem, czemu ty...
   - Rozumiesz? - przerwała mi. - Jak możesz to zrozumieć, mając Erika za opiekuna? Ty znasz tylko miłość. A nienawiść? Sądzisz, że ją znasz? Mylisz się. Znasz tylko jej niewielką część. - Spojrzała na mnie. - Nie potrzebuję twojej litości.
   - To nie litość – odparłam. Niewiele myśląc, przytuliłam ją. Zesztywniała w moich ramionach, ale po chwili również mnie objęła.
   - Nie powinnaś mi ufać, Amando – szepnęła. - Mogę cię zawieść. Mogę cię skrzywdzić. I zrobię to, jeśli tak będzie dla mnie lepiej. Taka już jestem. Nie pokonasz zła, które czai się we mnie. - Odsunęła się ode mnie i nagle się uśmiechnęła, a ze szmaragdowych oczu po raz pierwszy chyba znikł ten dziwny, złowrogi błysk. - Ale dziękuję. Chodźmy. - Odwróciła się i ruszyła przed siebie.
   Poszłam za nią z poczuciem, że właśnie została mi powierzona pewna ważna tajemnica – Katherine nie była zła. Miała w sobie dużo zła, ale sama taka nie była. Wiedziałam już, że muszę jej pomóc. Jej i Andy'emu. Bo cóż innego może wybawić wampira od nienawiści, jeśli nie miłość?
   - A skąd wiesz, gdzie jest Andy? - spytałam niepewnie, gdy wciąż szłyśmy dalej. Rozejrzałam się niespokojnie. Otaczało nas może z pięćdziesiąt trumien, wszystkie tak równo poustawiane w rzędach, jakby projektant tego miejsca był pedantem.
   - Jego zapach z wieka trumny jeszcze nie uleciał – odparła Kate, idąc pewnie przed siebie. W końcu zatrzymała się przed samą ścianą. - To tutaj.
   - Co mam zrobić? - Podeszłam do ciemnej trumny i spojrzałam pytająco na wampirzycę.
   - Podejdź i połóż tu ręce – wskazała na wieko, gdzie były dwa, charakterystyczne wgłębienia – a jak usłyszysz trzask, lepiej szybko je zabierz.
   Skinęłam głową i zrobiłam, jak kazała. Kiedy odsunęłam dłonie, wieko trumny odskoczyło gwałtownie. Leżał w niej jasnowłosy, bardzo szczupły wampir o błękitnych oczach. Andy.
   Usiadł natychmiast. W jego wzroku widziałam lęk. Patrzył przed siebie, z lekko uchylonymi ustami, jakby nie rozumiał, co się dzieje.
   - Andy, to ja, Katherine – powiedziała wampirzyca łagodnym głosem, siadając na brzegu trumny i ujmując jego twarz w dłonie. - Spójrz na mnie.
Zdziwił mnie jej delikatny ton, którego nigdy u niej nie słyszałam. Patrzyła z troską na wampira.
   - Katherine? - Andy zamrugał oczami i spojrzał na nią. - Przyszłaś po mnie...
   - Wątpiłeś w to? - Prychnęła, jednocześnie wzdychając z ulgą. Puściła go i wstała. - Na co czekasz? Musimy iść.
   - Ile tutaj jestem?
   - Kilka godzin. - Spojrzała na niego oczekująco. Andy zerknął na mnie.
   - Amando. Dziękuję, że mnie uwolniłaś – rzekł, uśmiechając się lekko. Wzruszyłam ramionami. - Tylko kilka godzin? - Spojrzał na Kate. - A więc to prawda, że czas tam się dłuży. Oliver powinien zająć moje miejsce – warknął z nienawiścią, wychodząc z trumny.
   - Wiesz, że to niemożliwe. On musi umrzeć. Nie możesz zmienić przepowiedni. - Kate westchnęła i wzięła go za rękę. - Chodźmy już.
   - Zaraz. Chwila. - Złapał ją w pasie, odwrócił ku sobie i namiętnie pocałował. Uśmiechnęłam się i dyskretnie odwróciłam wzrok.
   - Już ci lepiej? To nie traćmy czasu – burknęła Katherine, kiedy się od niej oderwał. Spojrzałam na nią ze zdziwieniem.
   - Pamiętaj, kto tu jest władcą, droga Kate – szepnął Andy, wkładając rękę w jej jasne loki.
   - Jakby nie ja, to byś nadal tu leżał.
   - Dlatego też dotrzymam obietnicy. Zostaniesz moją królową. - Przybliżył swoją twarz do jej szyi, ale go odepchnęła.
   - Na to liczę. Ale jeśli się nie pośpieszymy, Oliver zwycięży. - Popatrzyła mu stanowczo w oczy.
   - Ale z ciebie wredna wampirzyca. Wprost promieniujesz egoizmem.
   Roześmiała się, jakby powiedział jej komplement i złapała go za rękę, nagle odzyskując dobry humor. A może dla niej to był komplement?
   - Chodź, Amando! - zawołała, biegnąc i pociągając Andy'ego za sobą.
   Wyszliśmy z krypty, ale u drzwi zatrzymali nas strażnicy. Było ich siedmiu. Stali z mieczami skierowanymi w naszą stronę.
   - Wiedziałam. To by było za proste – mruknęłam.
   Wtedy stało się coś dziwnego. Andy wyszedł przed nas i podniósł rękę.
   - To koniec tej bezsensownej walki, bracia. Teraz nadeszła chwila dokonywania wyborów. Jeśli wybierzecie mnie, będziecie mieć dostatnie życie, bez lęku o przyszłość. Znacie mnie, wiecie, jaki jestem. Ale jeśli wybierzecie jego... - Uśmiechnął się dziwnie, a oczy mu rozbłysły. - Stracicie wszystko, co macie. Łącznie z życiem.
   Stali naprzeciwko siebie, a gorącokrwisty wampir patrzył na nich z niesamowitym spokojem. Nagle zaczęłam pojmować naszą moc. Spokój... skupienie... pewność siebie. Pomyślałam, że muszę się koniecznie tego nauczyć.
   Wtem strażnicy, jeden po drugim, zaczęli przyklękać, oddając hołd Andy'emu. Odetchnęłam z ulgą, a w oczach Kate ujrzałam podziw.
   - Świetnie. Wstańcie. Koniec zginania karków, nadszedł czas zmian. - Ruszył śmiało pomiędzy nich pewnym siebie krokiem. Kiedy spojrzał na mnie, mogłam stwierdzić, że miał władzę we wzroku. - Chodźcie, moje wampirzyce.
   - Twoje? - mruknęłam. Kate parsknęła, ale nie zaprzeczyła. Weszła między wampiry, ruszyłam więc za nią.
   Kiedy znaleźliśmy się na sali, ujrzałam moich przyjaciół w otoczeniu wampirów Andy'ego. Odetchnęłam z ulgą. Przypomniałam sobie słowa Kate, jakiego to wspaniałego mam opiekuna. Miała rację. Podeszłam i przytuliłam się do Erika, przekazując mu wszystko. Objął mnie z miłością. Pozostali popatrzyli na nas dziwnie. Pewnie pomyśleli, że jesteśmy kochankami. Ale jakie to miało znaczenie, co oni myśleli?
   „Dziękuję, że jesteś taki wspaniały”, powiedziałam do niego telepatycznie.
   „Ja? Amando, to nie ja jestem wspaniały. Nigdy nie byłem. To dzięki tobie się takim stałem. Ty mnie zmieniłaś.”
   - Co z Martinem i Lily? - zapytałam głośno, zastanawiając się nad tym, co mi przekazał.
   - Dotarli do domu. - W jego głosie usłyszałam zdziwienie. Spojrzałam na Arthura.
   - Tak, to prawda. Są w domu. To... zbyt proste. - Zamyślił się.
   - Za łatwo nam poszło – przytaknęłam. - Ale... przecież Oliver nie mógłby dobrowolnie zrezygnować z walki. Gdzie on jest? Czemu nie wyszedł, by się z nami zmierzyć? - Spojrzałam na Andy'ego, potem na Katherine, która odwróciła głowę. - Ty coś wiesz. - Podeszłam do niej. - O co chodzi? Gdzie jest pułapka? - W miarę jej milczenia, mój niepokój zwiększał się.
   - Oliver. Zaatakował dom. - Arthur patrzył przed siebie niewidzącym wzrokiem, z pewnością przejmując to, co widziała jego żona. - Amelia i Szoszannah bronią się, ale ich jest znacznie więcej. Otoczyli budynek... - Urwał i spojrzał na mnie przerażonym wzrokiem. - Powiedzieli, że zabiją wszystkich, jeśli nie wydadzą im Martina.