Rozdział XI - Powrót

7.11.2010

   - Wiem, wiem, wiem! Martin! - pisnęła Karolina.
   - Brawa dla ciebie, Karolciu! Dokładnie tak.
   - A więc wrócił. Ale zaraz, przecież nie minęło mu jeszcze dwadzieścia lat? To znaczy, że... był w niebezpieczeństwie?
   - Niestety, tak. Ale to jeszcze nie wszystko. Wraz z jego powrotem wszystko się skomplikowało. - Westchnęłam na samo wspomnienie. - Jednak tak właśnie miało być...
   - Nie lubię, jak mówisz zagadkami – stwierdziła dziewczyna, marszcząc zabawnie nos.
   - Więc już ci nie dokuczam, tylko przechodzę do sedna – uległam i wróciłam do opowiadania.

   - Kto przyjechał? - Zerwaliśmy się równocześnie z Arthurem, patrząc z niepokojem na Amelię.
   - Martin. - Moja pasierbica odsunęła się, a do pokoju wszedł wysoki, przystojny młodzieniec o ciemnych, lekko kręconych włosach i „czekoladowych” oczach. Henry.
   Zamarłam. Przez kilka najbliższych sekund przez moją głowę przepłynęło tysiące myśli. Czemu mnie okłamał? Zaraz. Henryk to drugie imię Martina. Więc to nie było kłamstwo. Ja też podałam mu swoje pierwsze imię.
   A więc nie poznałam go. Nawet mi przez myśl nie przeszło, że mężczyzna, w którym zakochałam się od pierwszego wejrzenia i mój przybrany syn to jedna i ta sama osoba. To najgorsze, co mi się mogło przydarzyć, stwierdziłam, wciąż nie mogąc otrząsnąć się z szoku, jakiego doznałam. Stałam i czekałam na jego reakcję. Co zrobi? Zdemaskuje mnie? W tamtej chwili zapragnęłam zapaść się pod ziemię. Zniknąć. Ale nie byłam w stanie choćby drgnąć.
   - Mamo! - Henry, a właściwie Martin, uśmiechnął się, podszedł do mnie i lekko uścisnął. Dopiero po kilku sekundach zdałam sobie sprawę, że jednak mnie nie poznał. Ogarnęła mnie ulga.
   A ja tak narzekałam na te kremy i peruki. Co za szczęście, że byłam dziś przebrana! Uścisnęłam go i odsunęłam się powoli.
   - Witaj, synku. Tak dawno cię nie widziałam. - Głos mi drżał. Zmieniłam go tak, by wydawał się nieco niższy, starszy.
   W końcu Arthur również otrząsnął się ze zdziwienia. Podszedł do Martina i przywitali się.
   - Ale wyrosłeś – skomentował z uśmiechem.
   - Na niezwykle przystojnego rycerza – dodała Amelia, uśmiechając się życzliwie.
   - Cieszymy się, że wróciłeś, ale czy już skończyłeś swoją naukę? - zapytałam niepewnie.
   - Niezupełnie. Chciałem po prostu was zobaczyć. - Wzruszył ramionami. Spojrzeliśmy na siebie z Amelią i Arthurem; oczywiste było, że coś ukrywa.
   Wtem do salonu niepewnie weszła Sophia i Jack. Wyglądali na zmęczonych. Kobieta miała już siwe włosy z nielicznymi, ciemnymi kosmykami. Zatrzymała się niepewnie w progu, przyglądając mi się ze zdziwieniem. Zakładałam, że zdumiał ją mój wygląd, jako że byłam wampirzycą i nie miałam się nigdy zestarzeć.
   - Witaj, Sophio, Jacku – zwróciłam się do nich. Jack był już mocno podstarzały. Nagle zdałam sobie sprawę z ludzkiej przemijalności; ja po zmyciu makijażu byłam taka sama, jak dwadzieścia lat temu i już zawsze taka będę. Natomiast bliscy mi ludzie będą starzeć się i umierać, a ja będę musiała na to patrzeć. Szoszannah miała rację; wszystko ma swoją cenę.
   Nakazałam służbie przynieść kolację, zaś trojga przybyłych posadziłam przy stole. Usiedliśmy wraz z nimi, a Lidia dla zachowania pozorów przed nami również postawiła naczynia.
   - Dawno przyjechaliście? - spytała Amelia, gdy rozpoczęli posiłek.
   - Wczoraj – odparł Martin, nakładając mięso na talerz.
   - To czemu przychodzisz dopiero dzisiaj? - Arthur popatrzył na niego zdziwiony.
   - Przyjechaliśmy bardzo późno i nie chciałem robić wam kłopotu. - Martin wzruszył niedbale ramionami. Ten chłód w jego głosie, obojętność... Przypomniałam sobie wczorajsze spotkanie. Wtedy był zupełnie inny. Był sobą. Teraz wyraźnie coś ukrywał.
   - Jakiego kłopotu, przecież to twój dom – mruknęłam. Uśmiechnął się smutno i rozejrzał dookoła.
   - Pamiętam go jak przez mgłę – stwierdził obojętnie, konsumując posiłek.
   - Nasze dzieci na pewno się ucieszą. Pamiętasz ich jeszcze? - spytała Amelia.
   - Pamiętam, że Rose była zabawna i hałaśliwa, Vici porządna i poukładana, a Paul... hm, on był mały i rozkapryszony. - Martin uśmiechnął się na wspomnienie swoich kuzynów.
   - Nadal tacy są, tylko trochę podrośli – zapewnił Arthur. - A co się stało, że przyjechałeś akurat teraz?
   Sophia spuściła wzrok, jakby chciała powiedzieć „nic nie mogłam na to poradzić”. Jack również sposępniał.
   - Pójdziemy zanieść rzeczy – mruknął, podziękował za posiłek, wstał i wyszedł, a za nim podążyła Sophia. Martin natomiast wzruszył ramionami, ale po namyśle rzekł:
   - Pewnie i tak się dowiecie, więc powiem wam już teraz. Kilka dni temu przybyła do nas jasnowłosa kobieta o kocich oczach, bardzo piękna. Powiedziała, że nadszedł czas, bym wrócił do domu, inaczej grozi wam niebezpieczeństwo. Początkowo uznałem to za żarty, ale ona znała moją przeszłość. - Spojrzał na nas uważniej. - Wiedziała, co mi się kiedyś wydarzyło, o porwaniu i lochu.
   - Katherine – powiedziałam głośno, czując, jak ogarnia mnie wściekłość. Jak ona śmiała go sprowadzić przed jego dwudziestymi urodzinami? No tak, to oczywiste. Chciała się nim posłużyć, by pozbyć się Olivera, a na tronie posadzić swojego ukochanego Andy'ego. Nie licząc się z tym, że mój syn może stracić życie.
   - A więc mówiła prawdę, że się znacie i kiedyś byliście przyjaciółkami – stwierdził Martin.
   Zmarszczyłam brwi i odparłam ostro:
   - Nigdy nie byłyśmy przyjaciółkami. Kate wykorzystywała mnie do własnych celów. Ciebie też tu ściągnęła... - Przerwał mi Arthur, który nagle zerwał się z krzesła.
   - Słuchaj, może o zmierzchu pojedziemy do nas?
   - O zmroku nie mogę, jestem już umówiony, ale przyjadę do was z samego rana – obiecał młodzieniec. Hrabia skinął głową i usiadł z powrotem.
   - Umówiony? A z kim? - Amelia spojrzała na niego podejrzliwie.
   Ach, świetnie wiedziałam z kim. I czułam, jakby ktoś rozrywał mi serce na pół.
   - Poznałem wczoraj wspaniałą dziewczynę. - Gdy zaczął mówić, jego oczy nabrały blasku. - Jest cudowna. Oczy jak klejnoty, a włosy jak heban. Nieskazitelnie biała cera. Jest piękna.
   - A kim ona jest? - zapytała hrabina, obserwując go w zamyśleniu.
   - Ma na imię Joanna. Więcej dowiem się dzisiaj.
   - Rozumiem, że jest szlachcianką? - Amelia drążyła temat, a ja siedziałam jak na rozżarzonych węglach.
   - Nie wiem i nie ma to dla mnie znaczenia – odpowiedział ostro Martin. W jednej chwili zdałam sobie sprawę, że miał silny charakter i z całą pewnością postawi na swoim. - Kiedy tylko ją ujrzałem, wiedziałem, że to ta jedyna i nic już nie ma dla mnie znaczenia - powtórzył.
   - A gdzie ją spotkałeś? - spytał Arthur.
   - Późną nocą wybrałem się nad rzekę i tam ją ujrzałem.
   - Późną nocą? Jaka porządna dziewczyna chodzi po nocy? - W głosie Amelii przebrzmiewała podejrzliwość. W zasadzie całkiem słuszna.
   - Może mieszka niedaleko rzeki? I wyszła, bo nie mogła zasnąć? To spokojna okolica, zwykle nikt się tam nie kręci, czego więc miała się obawiać? Na pewno jest porządną dziewczyną – upierał się Martin.
   - A więc spotkałeś dziewczynę, o której nic nie wiesz, poza tym, że ma na imię Joanna, spaceruje po nocy i jest ładna? - podsumowała krytycznie Amelia.
   - Jest piękna, a nie tylko ładna! Ale to nie jest jedyny powód. - Westchnął zniecierpliwiony. - Chodzi o to, że ona ma w sobie coś niezwykłego. Widziałem już wiele pięknych kobiet; jej piękno jest zupełnie inne.
   - Jakie? - Moja przyjaciółka zrobiła sceptyczną minę.
   - Miałaś kiedyś wrażenie, że spotkałaś kogoś, kto jest ci bliski, mimo że go nie znałaś? Ech, sam nie potrafię tego wytłumaczyć. - Pokręcił głową z rezygnacją. - Ale cieszę się na myśl, że dzisiaj się z nią spotkam.
   Po posiłku, gdy słońce już zaszło, Martin wziął konia i wyruszył na spotkanie. Ja oczywiście nie miałam zamiaru się stawić. Teraz, kiedy wiedziałam już, kim jest, miałam tylko jedno wyjście z tej beznadziejnej sytuacji: zrezygnować z niego.
   Najgorsze było to, że nie mogłam się nikomu zwierzyć, z nikim podzielić swoją troską. Co by powiedziała Amelia, gdybym wyznała, że zakochałam się w jej bracie? Erikowi zamierzałam powiedzieć, w końcu niczego przed sobą nie ukrywaliśmy, ale cóż on mógł mi poradzić? Kolejną osobą, która przyszła mi do głowy, była Lily. Nadal jednak za krótko się znałyśmy.
   Po wyjeździe Martina przekazałam mojemu opiekunowi wszystkie informacje, łącznie z moim problemem. Kwadrans później wrócili, razem z Szoszannah. Wszyscy pięcioro usiedliśmy w salonie, by się naradzić.
   - Nie powinien być sam po zmroku – stwierdził Erik.
   - Jak mieliśmy go powstrzymać? - Amelia założyła ręce i pokręciła głową. - Mam tylko nadzieję, że ta jego dziewczyna nie jest żadną wampirzycą.
   - Musimy odesłać go z powrotem – powiedziałam stanowczo. - Tutaj grozi mu niebezpieczeństwo.
   - Jak mu to wytłumaczymy? Nie jest już dzieckiem, nie możemy wywieźć go siłą – zaoponował Arthur.
   - Powinniśmy powiedzieć mu prawdę – stwierdziła Amelia.
   - Nie! - Poczułam przerażenie na myśl, że mógłby się dowiedzieć. - Musimy trzymać go jak najdalej od tego wszystkiego, ale nie możemy mu powiedzieć, że nie jestem jego matką. Myślicie, że wtedy wyjedzie?
   - Amanda ma rację. Przestanie nam ufać i może zacząć działać na własną rękę, a nawet pod dyktando Kate i Andy'ego. - Erik, który znał już moją tajemnicę, stanął po mojej stronie. Nie odpowiedział mi, co o tym sądzi i co powinnam zrobić, wiedziałam jednak, że mnie nie potępia za to, co czuję. Wszak nic nie możemy poradzić na własne uczucia. Nie mamy na nie wpływu. Od nas zależy jedynie, co z nimi dalej zrobimy. Czy im się poddamy, ulegniemy.
   - Co zrobimy w takim razie? - spytała Amelia.
   - Odeślijmy go – powtórzyłam.
   - Wróci, by dowiedzieć się, o co chodzi – stwierdził Erik. - Jedynym wyjściem jest go pilnować, za każdym razem, gdy będzie wychodził po zmroku. A w dzień urodzin najlepiej w ogóle niech nie wychodzi.
   - Więc będziemy go śledzić na zmianę – postanowił Arthur.
   - Mam jedno pytanie – wtrąciła nagle milcząca dotąd Szoszannah. Spojrzeliśmy na nią oczekująco. - Jeśli ma tutaj zostać i nie poznać prawdy, to czy nie zdziwi się na widok Erika, który wygląda najwyżej na trzydzieści lat? A przecież jest podobno starszy od Amandy.
   - Masz rację – powiedziałam, zastanawiając się, jak mogliśmy przeoczyć taką ważną rzecz. - Będziesz musiał się trochę postarzeć.
   - Chyba nie mam innego wyjścia – mruknął Erik.
   Ustaliliśmy szczegóły naszego planu; Martin miał się o niczym nie dowiedzieć. Erik postanowił znaleźć Kate i zabronić jej kontaktów z moim przybranym synem. Ja nadal miałam udawać jego matkę i na zmianę z Amelią i Arthurem postanowiliśmy nad nim czuwać.
   - Może powinniśmy go poszukać? - zaniepokoiła się nagle moja przyjaciółka.
   - Nie trzeba, już idzie – odparłam, gdyż poczułam, jak jego słodki zapach atakuje mój zmysł powonienia, a serce przyśpiesza swój rytm. „I co ja mam z tym zrobić?”, spytałam Erika w myślach.
   „Fatalnie się zakochałaś, moja droga. Jeśli to prawdziwa miłość, przetrwa. Jeśli nie, przeminie. Tyle ci mogę doradzić”, odpowiedział mi.
   - W takim razie idę szukać Kate – powiedział głośno i po chwili już go nie było. Za nim wybiegli Cravenowie; o tej porze powinni już być dawno w domu, chcieli więc uniknąć niewygodnych pytań.
   Wyszłyśmy z Lily z salonu. Kilka minut później do domu wpadł Martin. Był zmoknięty; dopiero teraz dostrzegłam, że na zewnątrz padał deszcz. Pośpiesznie rzucił płaszcz lokajowi (który nie kładł się spać, dopóki my byliśmy na nogach) i zerknął w naszą stronę. Wzrok miał smutny, zamglony.
   - Nie przyszła – stwierdził ponuro.
   - Musiała mieć jakiś powód – stwierdziłam, patrząc na niego uważnie.
   - Może to przez deszcz? - zastanawiał się. - Tak, to możliwe. - Na jego twarzy wykwitła nadzieja. - Pójdę tam jutro. A jeśli jej nie będzie, to i tak ją znajdę – postanowił. W jego głosie przebrzmiewała determinacja. Był zdecydowany. Ach, gdyby wiedział...
   Nagle zauważył Szoszannah. Zdałam sobie sprawę, że powinnam ich sobie przedstawić.
   - To Szoszannah, moja przyjaciółka. A to mój... syn, Martin. - Słowo „syn” z trudem przeszło mi przez gardło. Spojrzałam na wampirzycę i zauważyłam, że patrzy na niego z przerażeniem. Przyszło mi na myśl, że może już się znają, ale biorąc pod uwagę historię Izraelitki, to było raczej niemożliwe.
   - Witaj. - Młodzieniec ukłonił się z uśmiechem, a wampirzyca skinęła mu głową.
   - Szalom – powitała go, uśmiechając się niepewnie. - Możesz mi mówić Lily.
   - Szoszannah znaczy lilia – wyjaśniłam, widząc zdziwiony wzrok Martina.
   - Ciekawe imię. Jesteś naszą kuzynką?
   - To trochę skomplikowane – odpowiedziałam za nią.
   - Pójdę się przebrać, a potem mi wszystko wyjaśnicie – zdecydował młodzieniec, zerkając na swoje zamoknięte ubranie. - Za chwilę wrócę. - Odwrócił się i wszedł po schodach. Kiedy znikł w swoim pokoju, Szoszannah odwróciła się do mnie z lękiem na twarzy.
   - Co się stało? - spytałam zaniepokojona.
   - Muszę ci o czymś powiedzieć. - Spojrzała na schody, nasłuchując, czy Martin nie wraca, westchnęła i wyznała: - Poczułam ten zapach.
   - Jaki zapach? - Zaczęłam się zastanawiać, o co jej chodzi.
   - Zapach, o którym mówiła mi Noemi. Poczułam go, kiedy wszedł Martin. - Popatrzyła na mnie, zmartwiona.
   - To znaczy, że on... - Nagle zaczęłam rozumieć.
   - On będzie wampirem.

******************************************************


Z okazji zbliżającej się rocznicy opowiadania "Gorąca krew" mam dla Was propozycję. Pewnie każdy z was inaczej wyobraża sobie bohaterów mojej opowieści. Ciekawa jestem, czy Wasze wyobrażenia pokrywają się z moimi:) Jeśli macie jakieś linki do obrazów, które, Waszym zdaniem, przedstawiają tych, o których piszę, przyślijcie mi je w komentarzach. Taki prezent na urodziny bloga:) W następnej notce umieszczę link do najpiękniejszych obrazów wampirów;) Całuję - Wasza Natalia:):)