Rozdział XIX - Przesłanie

28.03.2010

         - Pora na obiad – zawołała nas mama Karoliny. W czasie posiłku obaj mężczyźni opowiadali, a my słuchałyśmy.
         - W którym momencie opowieści jesteś, kochanie? – zapytał mój mąż, gdy było już po obiedzie i Amy podała deser.
         - Jesteśmy jeszcze we Francji, w momencie, gdy poznałam pewną hrabiankę.
         - Ach, wiem o kogo ci chodzi. To jeszcze długa opowieść przed wami – uśmiechnął się do nas czule. Popatrzyłam na niego z miłością.
         - Jak to możliwe, że tyle czasu już jesteście małżeństwem, a wciąż tak bardzo się kochacie? – zastanawiała się Karolina.
         - To jest tajemnica prawdziwej miłości, moja droga. Niedługo się wszystkiego dowiesz – odparłam. – Ale w moim życiu nie zawsze było tak kolorowo – dodałam smutno.
         - Zasłużyłaś na wszystko, co najlepsze – powiedział mój najdroższy i uścisnął moją dłoń. – Opowiadaj Karolinie. My już słyszeliśmy tę opowieść, teraz twoja kolej – zwrócił się do niej.
         Kiwnęłam głową i podjęłam przerwany wątek. 

         Jasnowłosa dziewczyna stała z lekko rozchylonymi ustami i wyraźną fascynacją w oczach.
         - Uratowałaś mnie – stwierdziła oczywisty fakt. Po akcencie poznałam, że nie była Francuzką. – Wiedziałam, że mnie uratujesz! Tak bardzo chciałam cię poznać! Ty jesteś wampirzyca Amanda, prawda?
         Patrzyłam na nią, coraz bardziej zdziwiona. Spodziewałam się raczej, że ucieknie z krzykiem. Starannie wytarłam usta po krwi. Nie musiałam pytać, skąd zna moje imię. Nasunęło mi się natomiast inne pytanie.
         - Czemu chciałaś mnie poznać?
         - Służąca mojej przyjaciółki dużo nam o tobie opowiadała. Podobno zabijasz złych ludzi, a bronisz dobrych! Jesteś dobrą wampirzycą! – wykrzyczała to jednym tchem, szczękając zębami z zimna i podtrzymując rozerwany dekolt sukni. Patrzyła na mnie rozszerzonymi z podziwu oczami. Zdjęłam płaszcz i opatuliłam ją starannie.
         - Nic ci nie jest?
         - Nie, w porządku. A tobie nie jest zimno?
         - Wampiry nie marzną. A ja nie jestem dobra. – Wzruszyłam ramionami. – Zabijam ludzi. Piję z nich krew...
         - Ale tylko ze złych!
         - Ale jednak ludzi. Chodź, odprowadzę cię do domu. To było bardzo niemądre z twojej strony, błąkać się o tej porze samotnie po ulicy. Wiesz, co by się stało, jakbym nie zjawiła się w porę? – Po tej długiej tyradzie spojrzałam na nią, oczekując odpowiedzi.
         - Ale przyszłaś – odparła po prostu. No tak, czego innego mogłam się po niej spodziewać. – Mieszkam niedaleko, tam za rogiem. – Wskazała palcem. Opatuliła się szczelniej płaszczem i ruszyła przed siebie. Zerknęła na leżącego nieopodal trupa i wzdrygnęła się. – To było niesamowite. Jak piłaś jego krew. Wiesz, fascynują mnie wampiry, wieczna młodość, nieśmiertelność... – mówiła bez przerwy, idąc szybkim krokiem. Zrównałam się z nią.
         - Wampiry nie są nieśmiertelne, przecież można je zabić – poprawiłam ją, zastanawiając się nad jej zdrowiem psychicznym.
         - No tak, masz rację. Tam mieszkam, u mojej ciotki. – Wskazała na niewielki dworek, który rozpoczynał dzielnicę dla bogatych. A więc faktycznie miała tylko kilka kroków. Z tym, że mogła tam nigdy nie dojść.
         - Jesteś ze szlachetnego rodu. – Raczej stwierdziłam, niż zapytałam.
         - Tak, angielską hrabianką. Przyjechałam tu do ciotki na kilka dni.
         Ach, więc rozpieszczona, naiwna panienka. Ciekawe, czy ja też kiedyś taka byłam, zastanawiałam się w myślach.
         - A gdzie twoja przyzwoitka? Przecież szlachcianki nie mogą tak po prostu same chodzić po ulicy – stwierdziłam. – I co na to twoja ciotka?
         Dziewczyna zachichotała.
         - Pewnie się martwi. Cóż, nakrzyczała na mnie dzisiaj to ma za swoje. Ja i moja przyjaciółka uciekłyśmy naszym przyzwoitkom, bo miałyśmy dość prawienia morałów! – Zatrzymałyśmy się przed bramą rezydencji.
         - To niesforna z ciebie hrabianka – stwierdziłam z rozbawieniem.
         - Ojciec ciągle na mnie narzeka. Może to dlatego, że wychowałam się bez mamy, umarła jak byłam mała. Tato chciał się ponownie ożenić, ale ja nie chciałam mieć macochy. Wiesz, ta którą wybrał, to była okropna jędza! Szybko ją przegoniłam. – Uśmiechnęła się złośliwie. – Kolejna była niewiele starsza ode mnie – rozpieszczona dziewucha. A następna jeszcze gorsza! Po prostu brak mi słów. Jak już chce się ożenić, to niech to będzie mądra i dobra kobieta. Ale nie, takie się ojcu nie podobają, bo nie są w jego typie! Za brzydkie! – Wykrzywiła się śmiesznie. Patrzyłam na nią rozbawiona, a ona paplała dalej. Rozgadała się na dobre. – Wiesz, niedługo będzie u nas turniej rycerski. Zjeżdżają się rycerze z całej Europy! Widziałaś kiedyś taki turniej?
         - Tak, niejeden raz – westchnęłam. Przypomniałam sobie te wspaniałe czasy, kiedy byłam księżniczką. Nagle zatęskniłam za nimi i zapragnęłam do nich wrócić. Przechadzać się po pałacu, nosić piękne suknie, drogą biżuterię, mieć mnóstwo anonimowej służby, oglądać walki rycerzy... – To Francja zapoczątkowała pierwsze turnieje – uświadomiłam ją.
         - A najwspanialsi są sami rycerze. Jeżdżą w żelaznych zbrojach z kopią w ręku... Kiedy się do jakiegoś uśmiechnę, podjeżdża i zapewnia mnie, że zwycięży w tym turnieju wyłącznie dla mnie! – Spojrzała na mnie rozmarzonym wzrokiem. – Niejednemu już przewiązałam ramię szarfą, ale mój ojciec jest wymagający i zanim znajdzie mi odpowiedniego kawalera, to zostanę starą panną – westchnęła, demonstracyjnie wznosząc oczy ku górze. – Ale nie jest zły. Kocha mnie. – Spojrzała na mnie w zamyśleniu i przyglądała mi się przez chwilę. – Ależ ty jesteś piękna, wiesz? - stwierdziła niespodziewanie.
         - Nie wiem, nie mam odbicia – odparłam, uśmiechając się pobłażliwie.
         - Ojej, to straszne! Nie widzisz się w lustrze? Wiesz, ładnie ci w czarnym, ale trochę ponuro wyglądasz. Czemu tak właściwie ubierasz się na czarno? Bo to taki wampirzy kolor? – spytała.
         - Noszę żałobę po mężu. – Oparłam się o bramę, spoglądając na dworek. Był niewielki, ale wyglądał przytulnie.
         - Ojej, tak mi przykro. Też był wampirem?
         - Nie. Był człowiekiem. Miał na imię Edmund. – Dziewczyna szybko wyciągnęła ode mnie historię mojego małżeństwa. O dziwo, nie przerywała, czasami tylko dopytywała się o szczegóły. Kiedy skończyłam opowiadać, przez chwilę stałyśmy w milczeniu.
         - Ile trzymasz już żałobę? – spytała cicho hrabianka.
         - Minęło ponad pięć lat, lecz mi się wydaje, jakby to było wczoraj – powiedziałam ze smutkiem w głosie.

         - Wiesz, ja osobiście uważam, że ta twoja długa żałoba nie ma sensu – stwierdziła dziewczyna.
         - Co takiego?
         - Edmund wybrał śmierć, a więc pogodził się z tym. To był jego świadomy wybór! I myślisz, że jest mu tam źle, gdzie jest? Z tego co opowiadasz, był dobrym człowiekiem. Założę się, że jest mu teraz lepiej niż tutaj, na ziemi.
         - A ze mną byłoby mu źle? – zapytałam oburzona jej słowami.
         - Nie, nie o to mi chodziło… tylko… on i tak by kiedyś umarł – wyjaśniła. – Wiem, że tobie jest źle, ale jemu nie. Płacząc nad tymi, których kochamy, tak naprawdę płaczemy nad sobą.
         Przez chwilę nie wiedziałam, co powiedzieć. Nie lubiłam, gdy ktoś mnie pouczał, zwłaszcza taka trzpiotka, ale dziewczyna nie powiedziała niczego, czemu mogłabym zaprzeczyć…
         - Może masz rację – stwierdziłam po namyśle.
         - No widzisz. A jeśli on już nie cierpi, to czemu ty masz cierpieć? Zrzuć tą żałobę, Amando i nie męcz się dłużej! Po co się tak męczyć?
         - Bo go kocham – odparłam. Czułam ukłucie w sercu na myśl o zmarłym mężu.
         - Ale to nie powód, by rozpaczać nad sobą całe życie! Ja też kocham moją mamę i tato też ją kocha. Ale to nie znaczy, że mamy przez całe życie płakać i trzymać żałobę. Ona jest teraz szczęśliwa i patrzy na nas z góry, wiem to. – Spojrzała na niebo, odruchowo zrobiłam to samo.
         Wtem usłyszałyśmy zgrzyt bramy.
         - Ciotka nas dojrzała – westchnęła dziewczyna. Zdjęła płaszcz, chcąc go zwrócić, ale powstrzymałam ją.
         - Możesz go zatrzymać, jeśli chcesz – powiedziałam cicho, uśmiechając się przyjaźnie. – Uważaj na siebie i nie spaceruj więcej sama po nocy, dobrze?
         - Dobrze. – Odpowiedziała mi uśmiechem, nakładając z powrotem płaszcz. – Zobaczymy się jeszcze?
         - Nie sądzę. Dobrej nocy! – Odwróciłam się i pobiegłam w wampirzym tempie. Nagle zwolniłam. Musiałam pomyśleć. Dziwne myśli ogarnęły mój umysł. Naszło mnie mnóstwo wątpliwości. Pięć lat bólu i cierpienia. I po co to wszystko? Edmund nie żyje, sam wybrał taki los. Mógł zostać wampirem, lecz wolał umrzeć. Był dobrym człowiekiem, a więc jest szczęśliwy. Ale zrzucić żałobę? Tak po prostu?
         Pierwszy raz od ponad pięciu lat zapragnęłam w końcu coś zrobić ze swoim życiem. Wróciłam do domu zamyślona. Zasypiając, wciąż o tym myślałam.
         Kiedy się obudziłam, poczułam jego zapach. Gwałtownie otworzyłam trumnę. Serce biło szalonym rytmem, pełne nadziei trzepotało w mojej piersi jak ptak w klatce, pragnący wyrwać się na wolność.
         Nie mogłam uwierzyć w to, co zobaczyłam. On tam był. Mój łowca stał obok łóżka i patrzył na mnie.
         - Edmund? – Wyskoczyłam z trumny i powoli do niego podeszłam. Zatrzymał mnie ruchem dłoni, gdy byłam o krok od niego.
         - Amando – szepnął. Z utęsknieniem patrzyłam w jego piękne, ciemnoniebieskie oczy, pełne czułości. – Dość żałoby – powiedział cichym głosem. – Ja nie cierpię, ty też nie powinnaś.
         - Tęskniłam. Kocham cię… - Tyle chciałam mu powiedzieć, ale nagle zabrakło mi słów.
         - Wiem. – W jego oczach ujrzałam ból. – Ale ja umarłem. Ty żyjesz. Chcę, byś była szczęśliwa.
         - Jak mogę być szczęśliwa? – Podniosłam ton głosu. – Bez ciebie? – Czy on tego nie rozumiał?
         - Musisz żyć dalej, Amando.
         - A wiesz, co ja zrobiłam? Co wciąż robię? Zabijam ludzi!
         - Każdy popełnia błędy. Ale tak właśnie musiało być. Czasem trzeba znaleźć się na samym dnie, by mieć się od czego odbić. Zrób to, Amando. Odbij się i wróć do życia. Spełniaj marzenia. Nie smuć się i nie cierp już więcej. Proszę cię. – Wyciągnął rękę, jakby chciał pogłaskać mnie po policzku, lecz ją cofnął. Niewiele myśląc, wyciągnęłam swoją dłoń, by dotknąć jego twarzy. Kiedy to zrobiłam, rozpłynął się w powietrzu, zanim zdążyłam poczuć jego skórę przez palce.
         Otworzyłam oczy. Leżałam w trumnie. Szybko odrzuciłam wieko i usiadłam. Miejsce, gdzie stał wtedy Edmund, było puste.
         - To przecież niemożliwe – powiedziałam na głos. Pobiegłam na dół. Było popołudnie, więc Erik był w domu.
         - Mówiłeś, że wampiry nie mają snów – zwróciłam się do niego.
         - Tak, zgadza się – odparł mój opiekun. – Umysł wampira pracuje trochę inaczej niż ludzki. Kiedy śpimy, a właściwie zapadamy w letarg, nie tworzą się żadne obrazy, takie jak u ludzi.
         - Czyżby? To dlaczego śnił mi się Edmund? – Widząc niedowierzanie na twarzy Erika opowiedziałam mu, co widziałam. Aż usiadł w fotelu. Zrobiłam to samo. Zamyślił się.
         - Myślę, że to nie był tylko sen – stwierdził w końcu. – To coś więcej.
         - Chcesz powiedzieć, że naprawdę go widziałam? – Patrzyłam na niego okrągłymi ze zdumienia oczami.
         - Myślę, że to było przesłanie. Z pewnością już dawno chciał do ciebie dotrzeć, ale blokowałaś umysł, tak jak przede mną, gdy chcę się z tobą porozumieć, a ty o mnie nie myślisz. Pamiętasz? Na początku robiłaś to nieświadomie.
         - Ależ ja ciągle o nim myślałam! Czemu więc…
         - Czekaj no – przerwał mi. – Czy ostatnio stało się coś, co sprawiło, że zmieniłaś swoje myślenie? Coś, co jakoś szczególnie na ciebie wpłynęło? – Przechylił głowę na bok i przyglądał się mi w zamyśleniu, czekając na moją odpowiedź. I wtedy przypomniałam sobie wczorajszą noc.
         - Hm… A może spotkanie tej dziewczyny? – Opowiedziałam opiekunowi o hrabiance. – Szkoda, że nie zapytałam jej nawet, jak ma na imię. Dzięki niej uświadomiłam sobie, że rozpaczając po śmierci Edmunda, nie płaczę nad nim – bo on przecież już nie cierpi – tylko nad sobą, ponieważ mi go brakuje. A ileż można rozpaczać nad sobą?
         - Masz rację – przyznał Erik. – Więc może powinnaś teraz zrzucić żałobę i żyć normalnie?
         - Tak sądzisz? A ty? – Przyszło mi na myśl, że Erik sam przecież trzyma żałobę i to o wiele dłużej, niż ja. – Wciąż ubierasz się na czarno i jesteś wierny swojej żonie, która nie żyje już od tysiąca lat.

         - To nie żałoba, lecz przysięga – sprostował wampir z poważną miną. – Jeśli kiedyś odnajdę ich grób, zakończę to – wyjaśnił stanowczym głosem.
         - Rozumiem. – Skinęłam głowa i wstałam energicznie. Wiedziałam już, co powinnam zrobić. Wystarczająco długo byłam w letargu. Pora się obudzić. – Powiedz Lidii, żeby przyszła – poprosiłam Erika. Następnie pobiegłam do pokoju, otworzyłam szafę i zaczęłam wyrzucać wszystkie czarne rzeczy: suknie, szale, chusty, buty… Kiedy przyszła Lidia, stanęła i patrzyła na mnie pytająco.
         - Weź to wszystko i wyrzuć – nakazałam jej. Widząc jej minę, zreflektowałam się: - Albo weź dla siebie, rozdaj komu zechcesz czy też zrób z tym, co zechcesz. Ja już tego nie potrzebuję. – Pośpiesznie przebrałam się w czerwoną suknię. Lidia posłusznie wyniosła rzeczy. Do pokoju wszedł Erik; odprowadził zdziwionym wzrokiem wychodzącą Lidię.
         - Co ty robisz?
         - Wychodzę z żałoby. – Poczułam niesamowitą ulgę, jakby kamień spadł mi z serca. Uśmiechnęłam się. Po raz pierwszy od pięciu lat mój uśmiech objął również oczy. – Dziś uświadomiłam sobie, że nadszedł czas na zmiany. Przede mną całe, być może szalenie długie życie. A pięć lat cierpienia i rozpaczy wystarczy.
         - To co teraz będziesz robić? – spytał Erik zaniepokojony.
      Odpowiedź miałam już gotową. Spojrzałam radośnie w oczy opiekuna i powiedziałam stanowczo:
         - Jedziemy do Anglii.

         Tydzień później płynęliśmy już do Anglii. Stałam na okręcie, ubrana w purpurową suknię, wzrokiem żegnając Francję. Po raz pierwszy w życiu opuszczałam rodzinny kraj. Postanowiłam odmienić swoje życie. Miałam nowy cel. Pragnęłam na powrót stać się kimś. Chodzić na bale, oglądać turnieje rycerskie. To nie znaczy, że zapomniałam o Edmundzie. Wręcz przeciwnie. Byłam pewna, że już nigdy więcej nikogo nie pokocham. Ale to nie miało już znaczenia. Miałam plan i zamierzałam się go trzymać.
      Chłodny wiatr powiał od strony Francji. Nad statkiem zakołysała się mewa, pokrzykując głośno. Wiatr rozwiał mi włosy, a na twarzy poczułam chłodne krople deszczu, który po chwili rozpadał się na dobre. Tak żegnała mnie moja ojczyzna. Był to lipiec tysiąc trzysta trzydziestego ósmego roku.

Koniec części II