Rozdział XI - Prawda

20.02.2010

 

         - Rozpoznał cię – pisnęła Karolina.
         - Tak, ale nie do końca. Jego instynkt łowcy podpowiadał mu, z kim ma do czynienia, lecz nie pasowałam do wizerunku typowej wampirzycy…
         - A Juan? Powiedział Romualdowi o tobie? O twoich zdolnościach?
         - Cierpliwości moja droga, zaraz się wszystkiego dowiesz. Najważniejsze jest, żeby opowiadać po kolei, bo się pogubimy. Na czym to skończyłam?
         - No jak to, na czym? Chciałaś wyskoczyć przez okno! – Karolina wpatrywała się we mnie niecierpliwie.
         - Dobrze więc, że jednak nie wyskoczyłam – roześmiałam się.

         - Co ty wyprawiasz? – Edmund w jednej chwili znalazł się obok mnie. – Pierre?
         Mężczyzna patrzył przez chwilę na mnie, potem przeniósł wzrok na Edmunda, znowu na mnie… i nagle zrobił się czerwony.
         - Wybacz. – Pośpiesznie schował kołek. – Nie wiem, co mi przyszło do głowy. Chyba jestem przemęczony.
         - Nic nie szkodzi – powiedziałam szybko, uśmiechając się nieśmiało i oczywiście, nie pokazując zębów. Usiedliśmy, a Pierre zaczął mnie wypytywać. Opowiedziałam mu o moim bracie – czyli Eriku, o tym, że rodzice nie żyją i jak poznałam Edmunda. Potem mój łowca przerwał przyjacielowi ten wywiad i zasugerował, że powinien już iść na łowy. Kiedy mężczyzna wyszedł, odetchnęłam z ulgą. Tak niewiele brakowało!
         Następnego dnia opowiedziałam Erikowi o wszystkim.
         - Mówisz, że tak dużo o nas wiedzą? – Siedział w fotelu, zamyślony, a ja naprzeciwko niego.
         - No, nie wszystko i niektóre wiadomości są lekko przesadzone. Na przykład te o dziewicach…
         - Ciekawe, skąd takie przypuszczenie. Właściwie, to nielogiczne. Skąd miałbym wiedzieć, czy dziewczyna jest dziewicą, czy nie?
         - No jak to skąd? – zapytałam i zaczęłam się śmiać.
         - Bardzo zabawne – mruknął Erik, ale też się uśmiechnął. – Myślę, że nie grozi nam na razie żadne niebezpieczeństwo. W razie czego, wyjedziemy.
         - Jak to wyjedziemy? Dokąd? – Była to najgorsza z moich wizji. Wyjechać, daleko od Edmunda…
         - Gdziekolwiek. Zawsze znajdziemy jakieś miejsce… ale ty nie chcesz wyjeżdżać, prawda?
         - Nie chcę – szepnęłam.
         Pochylił się w moją stronę i zajrzał mi w oczy.

         - Zależy ci na nim – stwierdził.
         Skinęłam głową.
         - Kochasz go?
         - Nie wiem – odparłam. Odwróciłam wzrok, zastanawiając się nad tym.
         - Powiedz, czy zasypiasz z wizerunkiem jego twarzy? I budzisz się, wciąż mając go przed oczami?
         - Tak – odpowiedziałam, zastanawiając się, skąd o tym wie.
         - Czy tęsknisz za nim, gdy go nie widzisz i nie możesz się doczekać, kiedy znowu go zobaczysz?
         - No… tak. – Spojrzałam na niego, coraz bardziej zdziwiona.
         - Jak się czujesz, kiedy jesteś przy nim?
         - To… trochę krępujące pytanie – przyznałam.
         - Mnie się krępujesz? – Pokręcił głową, rozbawiony.
         - No dobrze. Więc… czuję się… cudownie. – Zamknęłam oczy, przypominając sobie czas spędzony z Edmundem. – Uwielbiam jego dotyk. Jego zapach. Szum krwi, pulsujący w jego żyłach. Oczy, wpatrujące się we mnie z takim… uwielbieniem. Uśmiech, który rozjaśnia ciemność nocy…
         - Skąd ja to znam – westchnął Erik. – Chyba z tysiąc lat minęło, a ja wciąż pamiętam to uczucie. Ty go kochasz, Amando.
         - Tak… kocham go. – przyznałam w końcu. Spojrzałam na opiekuna bezradnie. – I co teraz będzie?
         - Musisz powiedzieć mu prawdę.
         - Co? – Sądziłam, że się przesłyszałam. – Ale jaką prawdę?
         - Całą. – Patrzył na mnie stanowczym wzrokiem. – I tak się kiedyś dowie. Skoro naprawdę go kochasz, to go dłużej nie okłamuj. Albo cię zostawi – i wtedy wyjedziemy, albo pogodzi się z tym, kim jesteś, jeśli prawdziwie cię kocha. Niczego nie ryzykujesz, bo i tak niedługo mogą nas wykryć. Im dłużej będziesz zwlekać, tym bardziej się zakochasz i tym bardziej bolesne będzie rozczarowanie.

         W milczeniu układałam sobie w głowie jego słowa.
         - Powiedz, jak ty wytrzymałeś tyle lat bez ukochanej? Skoro wciąż ją kochasz…
         - Taki już jestem, Amando – wzruszył ramionami. Uśmiechnęłam się, usiadłam mu na kolana i przytuliłam do niego spontanicznie. Ta szczególna więź, jaka była między nami, znów dała o sobie znać. Doszłam do wniosku, że Erik chce, bym była szczęśliwa, skoro sam nie może.
         - Dziękuję ci. – Pocałowałam go w policzek.
         - Wiesz, wolałbym, żebyś wybrała sobie wampira albo chociaż zwykłego człowieka, a nie łowcę, ale cóż – serce nie sługa. Nie mogę zabronić ci miłości; moja miłość też była zakazana, wiem, jak to jest.
         - Jesteś bardzo mądry – stwierdziłam.
         - Nie podlizuj się. – Uśmiechnął się, rozbawiony.
         Postanowiłam, że dzisiaj powiem Edmundowi prawdę.
         Ubrałam się w jasnozieloną suknię, bo zielony kojarzył mi się z nadzieją. Wyszłam o zmierzchu, przemierzając ponure ulice Nantes. W drodze do Edmunda spotkałam Juana.
         - Witaj, Amando. Znów do niego idziesz. – Zastąpił mi drogę.
         - Tak. A czemu pytasz? – Zatrzymałam się niepewnie. Nie wiedziałam, czego się mogę po nim spodziewać.
         - Wie, kim jesteś?
         - Dzisiaj się dowie. – Uniosłam głowę i westchnęłam. – Powiedziałeś Romualdowi?
         Wzruszył ramionami.
         - Jakoś nie miałem okazji.
         - Czemu nie możemy być po prostu przyjaciółmi? – zapytałam, próbując przechwycić jego wzrok. Odwrócił głowę.
         - Może kiedyś będziemy. Gdy już zostaniesz prawdziwą wampirzycą, a nie taką, co jada zwierzątka! – Popatrzył na mnie ze złością, jego oczy ciskały błyskawice. Spojrzałam na niego ze smutkiem.
         - W takim razie żegnaj – szepnęłam i minęłam go. Nic nie odpowiedział, a kiedy nie wytrzymałam i się obejrzałam, już go nie było. Zrobiło mi się smutno.
         Edmund wyszedł po mnie jak zwykle. Bałam się, czy Juan czegoś nie zaplanował, na szczęście nie spotkaliśmy go w drodze do domu łowcy.
         Pomimo trwającej wciąż zimy, ta noc była bardzo ciepła. W powietrzu czuć było rychłą wiosnę. Edmund trzymał mnie za rękę, czułam, że jest spięty.
         - Coś się stało? – zapytałam go.
         - Wiesz, muszę ci o czymś powiedzieć.
         - To dobrze się składa, bo ja też muszę ci coś wyznać.
         Spojrzał na mnie zdziwiony.
         - W takim razie dzisiejsza noc to będzie noc zwierzeń?
         - Tak, chyba tak – uśmiechnęłam się. – To może ty pierwszy.
         - To wydarzyło się rok temu, w Anglii. Poznałem dziewczynę. Nie kochałem jej, ona mnie natomiast kochała. Tak mi się wydaje. Chciała mnie zdobyć za wszelką cenę… Była córką barona. Mieliśmy romans. – Pochylił głowę. – Zaszła w ciążę. Powiedziałem, że się z nią ożenię, ale jej ojciec nie pozwolił na to. Kazał mi wyjechać z Anglii. Próbowałem walczyć o swoje dziecko, ale nadaremnie. Baron zagroził, że jeśli nie wyjadę, zabije mnie. Wyjechałem więc. Obiecałem sobie, że kiedyś wrócę i odnajdę mojego syna lub córkę. – Zatrzymał się. Spojrzał mi w oczy i zapytał: – Czy teraz mam jeszcze u ciebie jakieś szanse?
         Patrzyłam w jego ciemnoniebieskie oczy i zastanawiałam się, czego właściwie się boi. Miałabym go odrzucić tylko dlatego, że ma gdzieś dziecko, z którym go rozdzielono? Może gdybym była człowiekiem, miałoby to dla mnie jakieś znaczenie. Myślałabym pewnie innymi kategoriami

         - Oczywiście, że masz. To nic nie zmienia. – Uśmiechnęłam się do niego ciepło. Odetchnął z ulgą i mnie przytulił. – Poza tym, moja tajemnica jest o wiele gorsza.
         - A co, masz dwójkę dzieci, o których nic nie wiem? – zażartował.
         - Nie, ja nie mogę mieć dzieci – szepnęłam. Stanął jak wryty i złapał mnie za ramiona.
         - Co ty mówisz? Skąd wiesz? Jesteś pewna?
         - Tak. Czy to coś zmienia? – Było dla mnie oczywiste, że wampiry nie mogą mieć dzieci. Lecz nigdy wcześniej nie przyszło mi do głowy, że mógłby zostawić mnie właśnie z tego powodu. Ale jeśli Edmund pragnął mieć dużo dzieci?
         - Nie, nie zmienia. Tylko mnie zaskoczyłaś. Jak to możliwe?
         - Zaraz ci wszystko opowiem. Właściwie to… już dawno powinnam ci powiedzieć, ale bałam się, jak zareagujesz.
         - To powiesz mi w środku. - Wskazał na drzwi swojego mieszkania. Nawet nie zwróciłam uwagi, że już tutaj doszliśmy.
         Weszliśmy do środka. Edmund wziął mój płaszcz, a ja skierowałam się do pokoju. Weszłam i zapaliłam światło. Łowca był tuż za mną. Pierwsze, co ujrzałam, sprawiło, że moje serce zamarło i przestało bić na chwilę. W pokoju stało lustro.
         - Mam nowe zwierciadło, tym razem dobrze umocowałem – uśmiechnął się Edmund, wchodząc do środka. – Podoba ci się? – Spojrzał w lustro i znieruchomiał. Patrzył w miejsce, gdzie ja stałam, potem znowu w zwierciadło. Następnie spojrzał na mnie.
         - To niemożliwe – szepnął. Wpatrywał się we mnie przerażonym wzrokiem. – Powiedz, że to nieprawda.
         Milczałam.
         - Powiedz coś! – zawołał.
         - To prawda – powiedziałam i pochyliłam głowę ze smutkiem. Nagle uniosłam ją i spojrzałam mu w oczy. Nadeszła chwila prawdy. – To właśnie chciałam ci powiedzieć. Jestem wampirzycą, choć nigdy nie chciałam nią zostać.
         - Oszukałaś mnie. – Obserwowałam, jak na jego twarzy zmieniają się uczucia. Najpierw niedowierzanie, potem rozpacz, gniew. Sięgnął za pas i wyjął kołek. – Muszę cię zabić – stwierdził stanowczo.
         Poczułam rozczarowanie. Zalała mnie fala rozpaczy.
         - Myślałam, że… że coś do mnie czujesz.
         - Właśnie dlatego muszę cię zabić! Muszę ocalić twoją duszę! – Postąpił krok w moją stronę. – Muszę…
         - Moja dusza ma się całkiem dobrze. – Cofnęłam się w stronę okna, ale zastąpił mi drogę. Nie miałam już dokąd uciekać. Nagle zrobiło mi się wszystko jedno. Jeśli mam umrzeć, to czemu nie z ręki ukochanego? Pomyślałam o Eriku. Czy mój opiekun zabije łowcę? Pomści mnie? Pewnie będzie cierpiał, gdy umrę… W jednej chwili zdałam sobie sprawę ze swojego błędu. Usłyszał już na pewno moje myśli. Wie, że jestem w niebezpieczeństwie.
         - Jeśli chcesz mnie zabić, to zrób to szybko, bo zaraz będzie tu Erik – powiedziałam obojętnie.
         - On też jest wampirem? No tak. Mogłem się domyśleć. Co ze mnie za łowca? – mruknął niechętnie. Postąpił kolejny krok w moją stronę. Nie miałam już gdzie się cofać. – Zawsze samotnie chodzisz po ulicach, nie jest ci zimno, choć masz chłodne ręce… Powinienem być bardziej przytomny. Tylko czemu nie rzuciłaś się na mnie, gdy krwawiłem? I dlaczego mnie nie zabiłaś, kiedy miałaś okazję?
         - Ale po co? Ja nie zabijam ludzi. Dlatego też łatwiej mi się opanować.
         - To czym się żywisz?
         - Zwierzętami. – Spojrzałam na niego  nadzieją. – Nie jestem taka, jak myślisz.
         - To nie ma znaczenia. Twoja dusza cierpi i tylko tak mogę ją uwolnić. – Podniósł kołek.
         Zamknęłam oczy, czekając na śmierć.
         - Nie bronisz się? – spytał, zaskoczony.
         - Nie chce zrobić ci krzywdy – stwierdziłam, otwierając oczy.
         Stał przez chwilę, patrząc na mnie niepewnie. Nagle opuścił kołek.
         - Nie mogę tego zrobić – powiedział cicho. – Uciekaj. – Odsunął się, pozwalając mi przejść.
         - Nie chcę uciekać, Edmundzie – patrzyłam na niego ze smutkiem w oczach. Nagle wyciągnął rękę. Drgnęłam, ale on tylko sięgnął w stronę mojej szyi i wyjął krzyżyk, który mi kiedyś podarował.
         - Jak to możliwe? – zapytał.
         - Nigdy nie splamiłam się ludzką krwią. To dlatego.
         - Nie pojmuję. Myślałem, że nie ma takich wampirów. – Był nieco zdezorientowany. Nawet go rozumiałam. To, w co wierzył, w jednej chwili legło w gruzach. Wywróciłam jego świat do góry nogami. Cofnął się i przyglądał mi się w milczeniu. – To jednak nie zmienia faktu, że mnie oszukałaś.
         - Tak. To prawda. Nie kłamałam jednak o gorącej krwi. O moich rodzicach. Starałam się mówić ci prawdę. Bałam się tylko powiedzieć o tym, kim jestem. Chyba zresztą słusznie? – Spojrzałam znacząco na kołek.
         - Amando, ja… ja już sam nie wiem, co myśleć. – Zrobił bezradną minę.
         - To, co ci serce podpowiada – stwierdziłam po prostu.
         Wtem rozległ się trzask tłuczonego szkła i przez okno wskoczył Erik. Ujrzawszy Edmunda z kołkiem w ręku, rzucił się na niego i błyskawicznie wytrącił mu broń. Przycisnął go do ściany, obnażając ostre kły.
         - Erik, nie! – zawołałam. Złapałam go w pasie, próbując oderwać od łowcy. – Zostaw go!
         - Chciał cię zabić! – warknął wampir.
         - Ale już nie chce! Proszę cię! – Z trudem udało mi się go odciągnąć. Wtedy łowca rzucił się do szafki, wyjął drugi kołek i przygotował się do ataku.
         - Nie! – Stanęłam pomiędzy nimi.
         - Oszalałaś? Zrobi ci krzywdę! – Erik złapał mnie za rękę.
         - Zaczekaj chwilę. Edmund nie zrobi mi krzywdy. – Oczy Erika płonęły, błyszczały jak iskry z ogniska. Wyglądał teraz jak prawdziwy drapieżca. Gdyby nie to, że już go widziałam w takim gniewie, byłabym pewnie przerażona. Położyłam mu rękę na piersi.
         - Spokojnie – szepnęłam. Odwróciłam się do Edmunda, który wciąż stał z uniesionym kołkiem. – Teraz wszystko zależy od ciebie. Jeśli zechcesz, możemy być razem. Jeśli nie, odejdę i… i już nigdy więcej mnie nie zobaczysz. – Patrzyłam na niego z nadzieją.
         - On też żywi się zwierzętami? – spytał ironicznie łowca, wskazując na wampira.
         - Erik zabija tylko złych ludzi! Nigdy nie zabił dobrego człowieka.
         - A więc zabija!
         - Tak, ale… ty go nie znasz. Nie wiesz, jaki jest naprawdę! On nie jest zły – tłumaczyłam mu.
         - Jest wampirem, który zabija ludzi. I to mi wystarczy. – Spojrzał na mojego opiekuna ponurym wzrokiem. - W takim razie to nie do mnie należy wybór, tylko do ciebie, Amando. – Uważnie patrzył mi w oczy. - Jeśli chcesz, zostań ze mną. I już nigdy więcej nie spotykaj się z tym… krwiopijcą.
         - Ale to mój opiekun! Nie możesz tego ode mnie wymagać! – Spojrzałam zdumiona na łowcę. Miałabym zostawić Erika?
         - No właśnie. Wkrótce staniesz się taka, jak on. Zostań ze mną, a ochronię twoją duszę przed upadkiem.
         Przenosiłam wzrok od Erika na Edmunda. Wampir nagle się uspokoił.
         - To twój wybór, Amando – powiedział łagodnie, patrząc na mnie z czułością. – Zrób tak, żebyś była szczęśliwa.
         Miałam przed sobą trudny wybór. Jeśli wybiorę Erika, nigdy więcej już nie zobaczę Edmunda. Na myśl o tym moje serce cierpiało. A jeśli wybiorę Edmunda, Erik znowu zostanie sam. Miałabym żyć bez mojego opiekuna? Nie wyobrażałam sobie tego.
         Byłam bezradna. Co miałam zrobić?