Rozdział XI - Pokusa

 5.07.2010

   Przerwał nam brat Karoliny, który zajrzał nagle do pokoju.
   - Idziesz zagrać z nami w siatkę? – spytał siostry.
   - Teraz? Nie, chciałabym się dowiedzieć…
   - Idź, opowieść nie zając – roześmiałam się.
   - Przyszła Emily, Isabel, Lucas, Oscar… - wyliczał chłopak.
   - Kto? Lucas? Hm… - Karolina wydawała się być niezdecydowana. – Wiesz co? Rozłóżcie siatkę, niedługo przyjdę okay?
   - Dobrze, to super – stwierdził brat dziewczyny i wybiegł z pokoju.
   - Opowiadaj – poprosiła Karolina – bo jestem strasznie ciekawa, co się wtedy stało.
   - No dobrze, a potem zrobimy sobie przerwę – postanowiłam i wróciłam do opowiadania.

   Pochodnia upadła na ziemię niczym płonący znak nienawiści i przesądów. Erik szybko ją podniósł, aby uchronić dwór przed pożarem. Ostrożnie wyjrzałam przez okno; na dziedzińcu było coraz więcej ludzi, gotowych zaatakować. Służba błyskawicznie zaryglowała wszystkie wejścia do wnętrza domu.
   - Musisz uciekać – zawołała Amelia – bo jeśli dopadną cię rano, to… sama wiesz! – Patrzyła na mnie z zatroskaną miną.
   - Ukryję cię u siebie – postanowił Erik.
   - Nie, tam na pewno ją znajdą – zaoponowała hrabianka.
   - Amanda jest moją żoną i nigdzie nie będzie uciekać! – krzyknął Chris ze złością, po czym złapał jeden z mieczy wiszących na ścianie i skierował się w stronę drzwi. – Jeszcze potrafię obronić swoją rodzinę!
   - Nie idź tam – poprosiłam go. - To zbyt niebezpieczne, nie wiadomo, co mogą ci zrobić… - Byłam pewna, że gdyby zaatakowali Chrisa lub Amelię, nie stałabym z założonymi rękami. Spojrzałam bezradnie na Erika, szukając u niego pomocy. Zewsząd rozlegało się wołanie „Precz z czarownicą” i „Na stos ją!”. Mój opiekun powstrzymał hrabiego tłumacząc mu, że to niezbyt dobry pomysł. Nagle płonąca strzała świsnęła mi koło twarzy. Służba pośpiesznie ją zgasiła, ale wiedziałam, że to nie koniec. Jeśli nie wyjdę, spalą cały dwór, a w nim ludzi, na których mi zależało. Nie mogłam na to pozwolić.
   - Idę tam, powstrzymam ich – postanowiłam. Amelia złapała mnie za rękę.
   - Oszalałaś? Przecież… - Jej słowa zagłuszyły krzyki ludzi na zewnątrz. Poczułam przerażenie. Czyżby było już za późno? Strach o życie najbliższych napełnił moją duszę. Sięgnęłam po miecz, zdjęłam ze ściany i stanęłam przy wejściu u boku Erika, gotowa bronić swoją rodzinę.
   Chris stanął obok nas. Amelia też się rozglądała za jakąś bronią, po namyśle zdecydowała się sztylet. Czekaliśmy tak przez chwilę w napięciu. Nagle córka Chrisa zerknęła w okno wychodzące na dziedziniec i podeszła ze zdziwioną miną.
   - Odejdź od okna, to niebezpieczne! – zawołał jej ojciec.
   - Chodźcie tutaj, zobaczcie! – krzyknęła Amelia. Podeszłam ostrożnie i ujrzałam kilkoro rycerzy na koniach; wieśniacy umykali przed nimi jak psy przed muchami.
   - Przybyła pomoc! – zawołał mój mąż. – Otwórzcie wrota!
   Służba posłusznie otworzyła drzwi i wjechał przez nie dwudziestokilkuletni, pokaźnej postury rycerz. Gdy zdjął hełm, ujrzałam twarz mężczyzny, który był nie tylko silny fizycznie, ale również psychicznie. Miał jasne włosy i piękne, brązowe oczy w których widziałam wolę walki i chęć niesienia pomocy potrzebującym.
   - Witaj, baronie Nobleman – odezwał się mój mąż. - Jesteśmy niezmiernie wdzięczni za pomoc.
   - Pomoc komuś takiemu jak ty, hrabio Gallant, to dla mnie zaszczyt – odparł swobodnie baron i zsiadł z konia. – Witaj, lady Amelio – przywitał się z moją pasierbicą. - Wyrosłaś na wonderful miss, odkąd cię ostatnim razem widziałem. – Odwrócił się w moją stronę i – w przeciwieństwie do większości mężczyzn – najpierw spojrzał mi w oczy.
   Jego wzrok był jak kryształ. Widziałam wszystko – najpierw zachwyt, zamyślenie, próba odgadnięcia, kim jestem. Coś w jego duszy mnie przyciągało, wołało; patrząc w te niezwykłe, jasnobrązowe oczy ogarniało mnie pragnienie, aby poznać go lepiej, wniknąć w głąb jego duszy, doświadczyć jego dotyku, poczuć zapach skóry, zapach krwi…
   Błyskawicznie otrząsnęłam się z tych myśli. Nie powinnam mieć takich pragnień. Nie wolno mi było, z powodu Chrisa i Amelii.
   - Witaj, piękna nieznajoma – odezwał się baron. Ton jego głosu był miękki i czuły, co sprawiło, że się uśmiechnęłam. Czułam nieodpartą chęć poznania barona i ogromną sympatię do niego, która nie wiadomo skąd się brała.
   - Witaj, baronie Nobleman – odparłam miękko, wciąż patrząc mu w oczy. Tą magiczną chwilę przerwał mój mąż.
   - Baronie, poznaj moją żonę, lady Amandę.
   Oczy mężczyzny lekko pociemniały, ujrzałam w nich nagłe rozczarowanie. Zawiedzioną minę szybko zastąpił wymuszonym uśmiechem.
   - Baron Noah Nobelman. To dla mnie zaszczyt, lady. – Ujął sztywno, lecz delikatnie moją dłoń. Miał duże, silne ręce. Mimo swojej postury wydawał się być zręczny i delikatny.
   - A to hrabia Erik Crimson, brat mojej uroczej małżonki – przedstawił go Chris. Przywitali się, a mój mąż zaprosił naszego gościa oraz jego rycerzy na kolację. Mój opiekun wymówił się zmęczeniem i się pożegnał.
   Usiadłam dokładnie naprzeciwko barona, bezskutecznie próbując nawiązać z nim kontakt wzrokowy. Rycerz wpatrzony był w talerz i zajęty rozmową z moim mężem. Kiedy przypadkiem napotkał mój wzrok, szybko odwrócił głowę. Westchnęłam i zrezygnowałam.
   Pogrzebałam trochę w talerzu i pożegnałam się, udając się na spoczynek. Amelia wkrótce zrobiła to samo; nie interesowała jej rozmowa na temat, obecnie najbardziej aktualny wśród mężczyzn: wojny z Francją.
   Tej nocy udałam się na polowanie, nie zapominając o masce. Dorwałam jakiegoś złodzieja, który miał już kilku ludzi na sumieniu i bez wahania wypiłam jego krew. Wracając doszłam do wniosku, że robię to zbyt automatycznie; ludzi, którzy zostają moimi ofiarami traktuję raczej jak chodzące zło, które trzeba usunąć z powierzchni ziemi, zapominając, że to mimo wszystko są ludzie.

   Mój mąż postanowił wyzwać Coopera na pojedynek, pomimo próśb moich i Amelii. Byłam pewna, że walka zakończy się klęską Chrisa, a najprawdopodobniej nawet jego śmiercią. Nie wiedząc co robić, poprosiłam Erika, aby temu zapobiegł. Kiedy następnego dnia mój mąż pojechał do wicehrabiego, okazało się, że tamten znikł bez śladu. Zaniepokojona zapytałam Erika, co z nim zrobił; odparł, że on nic, ale jego przyjaciele się nim zajęli. Jacy przyjaciele i jak się zajęli, tego już mi nie chciał powiedzieć, a ja nie nalegałam. Wolałam chyba pozostać w błogiej nieświadomości.
   Kolejne dni mijały mi dość rutynowo. Wstawałam jak zwykle tuż po południu, schodziłam na dół, witałam się z Amelią, która najczęściej zajęta była rozmową z baronem. Rycerz miał przez najbliższy miesiąc czuwać nad naszym bezpieczeństwem. Mężczyzna, widząc mnie, peszył się i milkł. Na moje pytania odpowiadał krótko, zwięźle i niechętnie. Dręczyła mnie ta sytuacja i w końcu postanowiłam ją wyjaśnić.
   Pewnego wieczora, po kolacji, kiedy Chris zajęty był rozmową z Erikiem, który bywał u nas prawie codziennie, wymknęłam się na dziedziniec, gdzie kręcił się Nobleman. Oprócz niego na dziedzińcu stało czterech rycerzy, pilnujących wewnętrznych wrót. Podeszłam do niego szybkim krokiem.
   - Możemy porozmawiać?
   - Oczywiście, hrabino. Słucham. – Skłonił lekko głowę i wyprostował się, wciąż jednak patrzył w ziemię.
   - Dlaczego mnie nie lubisz, baronie Nobleman? – spytałam wprost.
Tym razem jego wzrok zatrzymał się na mojej twarzy.
   - Ja? Ale… lady Gallant, to nie tak… ja przecież… - wydawał się zmieszany i zdumiony moją bezpośredniością. Na pewno nie spodziewał się takiego pytania. Ja sama nie wiedziałam, skąd wzięła się we mnie taka odwaga, by je zadać.
   - Wiem, że jesteś mężnym i szlachetnym rycerzem, a widzę twoją niechęć, więc zastanawiam się, czy powiedziałam coś nie tak, czymś cię uraziłam?
   - Wybacz, pani. – Spojrzał mi w oczy i położył prawą dłoń na sercu. Był nieco wyższy ode mnie, więc musiałam lekko unieść głowę, by na niego patrzeć. – Wybacz, lady Gallant – szepnął cicho, tak, aby strażnicy przy bramie go nie usłyszeli. - To wszystko przez moje głupie myśli. Jesteś taka piękna, że nie potrafię przestać myśleć o tobie. Nie wiem już, co się ze mną dzieje. Chciałbym, aby ten miesiąc już minął, a jednocześnie aby nigdy się nie skończył. Twoja obecność to słodka tortura. Nie wolno mi myśleć o tobie w ten sposób, wszak jesteś żoną innego. Odpycham to od siebie jak mogę, ale wciąż powraca. – Westchnął i spojrzał na mnie zbolałym wzrokiem, który mówił więcej, niż tysiąc słów.
   Zaniemówiłam, a rycerz patrzył na mnie przestraszony tym, co przed chwilą wyznał.
   - Nie powinienem tego mówić, wybacz i zapomnij o tej rozmowie, lady Gallant – mruknął i się odwrócił.
   Przez chwilę nie byłam w stanie się poruszyć. Coś dziwnego mnie ogarnęło, niechciana radość zagościła w moim sercu. Na moje usta wślizgnął się delikatny uśmiech. Zrozumiałam.
   Złapałam go za ramię, a kiedy się odwrócił, utkwiłam swój wzrok w jego oczach.
   - Uczucia to nic złego – powiedziałam łagodnie. – Nie jesteśmy w stanie ich opanować, to nie leży bowiem w naszej mocy. Ale uczynki zależą tylko od nas. Zostały tylko trzy tygodnie; czyż mamy się męczyć, czy nie lepiej, jeśli zostaniemy przyjaciółmi? Wiemy, co nam wolno, a co nie. Skoro czyny są zabronione, to może choć nasyćmy sobą dusze? – zaproponowałam.
   Uśmiechnął się, napełniając moje serce radością. Poczułam ulgę. Stwierdziłam, że ma uroczy uśmiech.
   - Niech tak będzie, lady Gallant.
   - Amando – poprawiłam go z uśmiechem na ustach.
   - Noah – odparł baron, ukłonił się zamaszyście, ujął moją dłoń i złożył na niej delikatny pocałunek, który poruszył moje serce. Biło teraz w ludzkim tempie, a może nawet szybciej. – Wierzysz w bratnie dusze? – zapytał.
   - Teraz już wierzę – odparłam.

   To były wspaniałe trzy tygodnie. Noah opowiedział mi o swoim życiu. Jego ojciec był rycerzem, za swoje bohaterskie czyny król przyznał mu ziemie i tytuł barona. Swoich synów wychował w poszanowaniu dla dam i w zgodzie z hasłem: Bóg, honor, ojczyzna. Opowiadał mi o wojnie, walkach z Francją. Był patriotą, wolałam więc zachować dla siebie moje pochodzenie.
   Lubiłam go słuchać. Opowiadał o swoich przygodach z zaangażowaniem, bez przechwałek, ale też fałszywej skromności. Nie koloryzował swoich wypowiedzi, co nadawało im wiarygodności i mocy.
   Spędzaliśmy razem wczesne popołudnia, kiedy Chrisa nie było jeszcze w domu. Spacerowaliśmy po ogrodzie, po dziedzińcu, unikając odosobnionych miejsc. Lepiej nie kusić losu, poza tym wolałam uniknąć plotek.
   Trzy tygodnie minęły jak jedna noc. Nadszedł moment pożegnania; baron musiał wracać do króla, gdyż był jego osobistym gwardzistą. Kiedy wstałam, założyłam brązową suknię, pasującą do mojego nastroju. Było mi smutno i czułam się nieco zawiedziona, że Noah odjeżdża. Jednakże wiedziałam, że tak będzie lepiej.
   Wciąż byłam żoną Chrisa. Niektóre noce spędzaliśmy razem i mi to odpowiadało. Czasami jednak zastanawiałam się, jakby to było, gdybym mogła wyjść za barona. Marzenia, które nigdy się nie spełnią… To, co niemożliwe przyciąga, zachęca. Wszak najlepiej owoc smakuje, gdy jest zakazany. A pragnienie podsycała świadomość, że on czuje podobnie.
   Na razie łączyło nas duchowe porozumienie; mogliśmy rozmawiać ze sobą bez końca, na wszystkie niemal tematy, mogłam słuchać brzmienia jego głosu i to mi wystarczyło. Lecz taki stan nie mógł trwać długo. Prędzej czy później to delikatne uczucie, ciepłe jak letni wiatr, mogło się przerodzić w silną namiętność, gwałtowną jak wiosenna burza. A wtedy mogłabym zrobić głupstwo, którego bym później żałowała.
   Tego dnia, gdy zeszłam na dół, Noah już na mnie czekał. Już z korytarza wyczułam jego krew, a schodząc po schodach dostrzegłam jego pokaźną sylwetkę. W salonie nie było nikogo oprócz nas.
   - Gdzie jest Amelia? – zapytałam.
   - Wyszła z przyjaciółką. Strażnicy są na zewnątrz, czterech zostanie i będzie pilnować bezpieczeństwa, reszta wraca ze mną.
   Wiedziałam, że moja pasierbica umyślnie zostawiła nas samych. Cieszyło mnie jej zaufanie. Domyślała się z pewnością tej iskry między nami, ale wiedziała, ze oboje jesteśmy wystarczająco silni, aby nie dać jej sobą zawładnąć.
   - Chrisa nie ma? – rozejrzałam się niespokojnie.
   - Nie, jeszcze nie wrócił.
   Byłam zadowolona, że nie ma mojego męża. Tę chwilę pożegnania chciałam odbyć sam na sam z baronem.
   - Dzisiaj wyjeżdżasz? – zapytałam cicho i westchnęłam.
   - Tak, kiedy tylko wróci hrabia Gallant.
   Przez chwilę staliśmy w ciszy. Uśmiechnęłam się do niego smutno.
   - Będzie mi ciebie brakowało.
   - Mi ciebie też. Wiesz, chciałbym… choć raz… - Podszedł do mnie tak blisko, że czułam jego oddech na swojej twarzy. Pokusa była ogromna. Słyszałam bicie jego serca i nim się zorientowałam, moja prawa dłoń powędrowała na jego lewą pierś. Delikatnie ujął moją twarz prawą dłonią i zatrzymał się, czekając na moją zgodę.
   - Tylko raz, na pożegnanie – szepnęłam. Dotknął moich ust swoimi. Zamknęłam oczy, ciało przenikały przyjemne dreszcze. Nagle wpił się w moje usta, przyciągnął mnie do siebie lewą ręką, a prawą wplótł w moje włosy. Trwało to zaledwie jakieś dwadzieścia sekund; za krótko i za długo jednocześnie.
   Odsunęliśmy się od siebie równocześnie. Z żalem, ale stanowczo. Spuściliśmy wzrok, a następnie w tej samej chwili spojrzeliśmy na siebie. Nagle zaczęłam się śmiać, Noah zrobił to samo. Jednocześnie umilkliśmy.
   - Gdybym cię spotkał, zanim…
   - Wiem – przerwałam mu. – Przeszłości nie zmienimy, przyszłość też nie należy do nas. Musimy się z tym pogodzić.
   Usłyszeliśmy powóz, wjeżdżający na dziedziniec. Przyjechał mój mąż.
   - Żegnaj, Amando. – Baron ukłonił się zamaszyście i uśmiechnął, ale oczy nadal pozostały smutne.
   - Odwiedzisz mnie? – zapytałam z nadzieją.
   - Tak, odwiedzę. Zapewnie nieprędko, ale odwiedzę.
   - W takim razie do zobaczenia.
   Odwrócił się i wyszedł w tym momencie, kiedy wszedł Chris. Pożegnał się z nim, z Amelią, która wróciła kilka minut później i wyszedł na dziedziniec. Przez okno obserwowałam, jak wsiada na konia i odjeżdża.
   - Tak jest lepiej, Amando. Nawet najwytrwalsi tracą głowę wobec silnych uczuć – powiedziała cicho Amelia, stając obok mnie.
   - Muszę przyznać, że pomimo różnych dziwnych pomysłów i kapryśnego charakteru, jesteś bardzo mądra, Amelio – odparłam, wywołując uśmiech zadowolenia na jej twarzy.
   A więc tym razem udało mi się oprzeć pokusie. Czułam jednak, że to nie koniec i że będę wiele razy musiała stawić im czoła. Czy wytrwam? Nie wiedziałam.
   Spojrzałam na Amelię, potem na mojego męża, podeszłam i się do niego przytuliłam. Postanowiłam, że dotrzymam przysięgi małżeńskiej.
   Wtedy bowiem miałam jeszcze wolę i motywację.