Rozdział VIII - Psoty i kłamstwa

20.05.2010

   Przerwało nam pukanie. Wszedł mój mąż i pocałował mnie w policzek.
   - Kiedy będziesz mogła poświęcić mi chwilę czasu, kochanie?
   - Zaraz do ciebie przyjdę – odparłam. - Tylko opowiem Karolinie o moim drugim ślubie.
   - W takim razie czekam na ciebie. - Spojrzał na mnie z czułością. Te ogromny pokłady miłości jakie widziałam w jego oczach sprawiały, że mogłam ponownie przeżywać wydarzenia mojego życia bez bólu i żalu za wszystkie błędy, jakie popełniłam. Wiedziałam już, że każdy ma prawo je popełniać. Dzięki temu tak wiele się nauczyłam.
   Po wyjściu mojego ukochanego spojrzałam na dziewczynę, która przyglądała mi się z uśmiechem. Odpowiedziałam jej tym samym i podjęłam przerwany wątek.

   Kate stała obok jednego z powozów, a tuż za nią Oliver. Patrzył na mnie dziwnym wzrokiem. Kiedy spojrzałam mu w oczy, dostrzegłam w nich niechęć i podejrzliwość. Pośpiesznie odwrócił wzrok.
   - Coś się stało, moja luba?
   Spojrzałam na mojego narzeczonego. Patrzył na mnie z troską.
   - Nie, wszystko w porządku – zapewniłam go. Zerknęłam w stronę wampirów, ale Olivera już nie było. Tylko Kate, która uśmiechnęła się i mi pomachała. Skinęłam jej głową. Rozejrzałam się dyskretnie w poszukiwaniu Andy'ego, lecz go nie dostrzegłam.
   Chris wciąż stał i patrzył na mnie oczekująco. Uśmiechnęłam się więc do niego i postanowiłam, że będę się dobrze bawić. W końcu to moje wesele. I to jakie! Skoro dziedziniec był tak pięknie ustrojony, nie mogłam się doczekać aby zobaczyć, jak wyglądał salon.
   Okna domu ozdobione były drobnymi kwiatkami, drzwi zaś otoczone dużym głogiem złożonym z różnokolorowych róż. Przed nimi stał już ksiądz, który miał pobłogosławić nasz związek.
   Powoli podeszliśmy do ołtarza. Potem już wszystko potoczyło się błyskawicznie. Przysięga, muzyka, rycerze, damy, ksiądz łączący nasze ręce, wymiana pierścionków... pamiętam tylko, jak przyrzekałam, że będę go kochać, będę mu wierna, posłuszna i nie opuszczę aż do śmierci... ileż obietnic można złamać? Chciałam go kochać. Chciałam być wierna. Posłuszna? Brałam to pod uwagę. Co do opuszczenia, tego akurat byłam pewna – w końcu miałam przed sobą o wiele więcej lat życia niż on. Nie sądziłam wtedy, że nawet największa pewność może stać się niepewna.
   Na koniec ksiądz przykrył nas welonem. To już drugi raz... Odrzuciłam od siebie te myśli. Hrabia nigdy nie zastąpi mi Edmunda, nawet w najmniejszej części. Był tylko lekiem na samotność. Ale kiedy zdałam sobie z tego sprawę, było już za późno.
   Po zaślubinach Chris wziął mnie na ręce i pewnym krokiem przeniósł przez próg. Rozległy się oklaski i wiwaty.
   Kiedy ujrzałam salon, ogarnął mnie zachwyt. Wyglądał jak królewski pałac. Posrebrzane stoły uginały się pod nawałem jadła. Mnóstwo służących roznosiło napitek. Po drugiej stronie grali trubadurzy. Goście kolejno podchodzili, aby złożyć nam życzenia. Pierwszy był Erik i Amelia. Mój opiekun przytulił mnie lekko, nic nie mówiąc. Nie musiał. Przekazał mi w myślach najszczersze życzenia, które spowodowały przyjemne ciepło w moim sercu.
   Amelia złożyła mi długie i skomplikowane życzenia, tryskając przy tym radością. Wiedziałam, że wiele dam dziwiło się jej sympatii do mnie. Uściskałam ją czule.
   - Cieszę się, że cię poznałam, Amelio – szepnęłam jej do ucha.
   - Nawet nie wiesz, jak ja się cieszę – odparła hrabianka wesoło.
   Potem już nie pamiętałam, co mi mówili moi goście. Aczkolwiek, gdybym wysiliła umysł, pewnie przypomniałabym sobie każde słowo. Miałam świetną pamięć – byłam przecież wampirzycą. Intensywny, kuszący zapach otaczających mnie ludzi nie pozwalał mi o tym zapomnieć.
   Na końcu podeszła do mnie Kate. Uściskała mnie po przyjacielsku i pocałowała w policzek.
   - Jestem po twojej stronie Amando, nie musisz mieć wątpliwości. Oliver uparł się, że przyjdzie ze mną, aby sprawdzić, czy nie ma tu żadnych łowców. Wiesz, martwi się o mnie. Wszystkiego najpiękniejszego na nowej drodze życia. - Uśmiechnęła się, patrząc na mnie błyszczącymi oczami.
   - Dziękuję – odparłam, zaskoczona jej serdecznością. Czyżbym myliła się co do niej? Może naprawdę potrzebuje przyjaciółki? Postanowiłam, że później się nad tym zastanowię.
   To była piękna noc. Powoli zaczęłam się rozkręcać; lubiłam bale, tańce, towarzystwo. Byłam w centrum uwagi, a wszyscy patrzyli na mnie z podziwem. Tańczyłam wszystkie tańce, nie czując zmęczenia. W końcu hrabia zaczął się o mnie niepokoić i porwał mnie do stołu, próbując wmusić we mnie trochę jedzenia. Z żalem spojrzałam na wznoszące się przede mną potrawy. Pamiętałam jeszcze ich smak, ale wiedziałam, że nie mogę jeść ludzkiego pożywienia. Na szczęście jakoś udało mi się wymigać brakiem apetytu. Wezwałam telepatycznie Erika, który poprosił mnie do tańca.
   Tuż przed świtem wymknęłam się do siebie. Zamknęłam drzwi na klucz i położyłam się w trumnie, zapadając w swój codzienny, wampirzy letarg.
   Wstałam późno. Z chwilą otworzenia oczu wiedziałam już, co to za dzień. Pierwszy dzień mojego małżeństwa. Uśmiechnęłam się do siebie. Good morning, lady Gallant, powiedziałam do siebie. It's time. Czas rozpocząć swoje małżeństwo.
   Zeszłam do salonu, który lśnił już czystością. Duża ilość służby spełniła swoje zadanie; nie było nawet śladu po weselu. Co prawda zamożni rycerze zwykle urządzali kilka dni uroczystości weselnych, ale wdowców to raczej nie dotyczyło.
   - Witaj, moja żono. Rozumiem, że się wyspałaś? - spytał hrabia, podchodząc do mnie. Objął mnie w pasie i pocałował namiętnie. - Nie chciałem cię budzić, ale dzisiejszej nocy już ci nie odpuszczę!
   Roześmiałam się. Jednakże na myśl o naszej wspólnej nocy ogarnął mnie lekki niepokój.
   Jak się okazało, niepotrzebnie. Chris był świetnym kochankiem, musiałam mu to przyznać. Czuły, delikatny i namiętny jednocześnie. Po naszej nocy poślubnej doszłam do wniosku, że to małżeństwo nie było wcale takim złym pomysłem.

   Minął miesiąc. Można by powiedzieć, miodowy miesiąc. Po przebudzeniu witał mnie mój szczęśliwy mąż oraz roześmiana i zakręcona pasierbica, która miała czasem naprawdę niezłe pomysły. Następnego dnia po moim ślubie kazała ogrodnikowi wyciąć pół ogrodu i zaczęła robić bukiety. Chris był wówczas poza domem; zwykle rano załatwiał wszystkie sprawy, a po południu wracał do domu. Dzięki temu nie musiałam się tłumaczyć, że nie jem śniadania czy obiadu. Na kolację zaś „nie miałam apetytu”.
   Po wycięciu połowy ogrodu i ułożeniu kilkunastu bukietów, hrabianka znudziła się i poszła do jednej z przyjaciółek. Kiedy wrócił mój mąż, załamał się.
   - Co ona zrobiła z moim pięknym ogrodem? - zawołał i złość wyładował na biednym ogrodniku. W porę powstrzymałam go przed zwolnieniem staruszka, który wykonywał tylko polecenia swojej pani. Zanim Amelia wróciła, złość hrabiemu przeszła i dostała jedynie upomnienie, które przyjęła z pokorą – przynajmniej z pozoru. Tak naprawdę widziałam rozbawienie w jej oczach.
   Innego dnia bawiła się krzesiwem w stajni, bo chciała zobaczyć, jak konie reagują na ogień. Przez przypadek zapaliło się siano i gdyby nie szybka interwencja stajennego, łatwo przewidzieć, jakby to się skończyło. Chris bardzo się wtedy na nią zezłościł; nigdy wcześniej nie widziałam go takiego wściekłego.
   - Zachowujesz się jak pięcioletnie dziecko! - krzyczał. - A przecież masz już piętnaście lat! Jak można być taką głupią?!
   Amelia stała przerażona, a łzy płynęły jej po twarzy. Zrobiło mi się żal dziewczyny i stanęłam w jej obronie. Hrabia trochę się uspokoił, ale zabronił jej wychodzenia z domu przez miesiąc. Poza tym postanowił znaleźć córce nową damę do towarzystwa; ostatnia zrezygnowała z pracy zaraz po powrocie z Francji.
   W trakcie owej kary za pożar hrabianka strasznie się nudziła. Zwłaszcza rano, kiedy ja spałam i Erika jeszcze nie było. Przyjeżdżał dopiero o zmierzchu, niemal codziennie. Natomiast rano Amelia zostawała sama i wtedy wpadały jej do głowy dziwne pomysły.
   Pewnego dnia obudziłam się wcześniej. Mój mąż jeszcze nie wrócił. Kiedy tylko wyszłam z pokoju, dopadła mnie Amelia.
   - Amando, ratuj. Please!
   - Co się stało? - Spojrzałam na jej przerażoną twarz, ale zanim zdołałam cokolwiek wyczytać z jej oczu, złapała mnie za rękę i pociągnęła za sobą. Zatrzymałyśmy się dopiero przed drzwiami biblioteki.
   - Wiesz, co to jest? - Wyjęła małą, długą rurkę z trzciny i podała mi. Obejrzałam ją dokładnie. Jeden koniec był pusty, w drugim zaś dostrzegłam małą strzałkę skierowaną na zewnątrz.
   - Nie mam pojęcia – przyznałam szczerze.
   - To dmuchawka. W środku jest strzała, jak trafi gołębia to pada jak martwy, ale żyje, bo serce mu bije. Sprawdziłam.
   Spojrzałam na dziewczynę zaniepokojona.
   - A skąd ty to masz?
   - Taki mężczyzna chodził dziś rano i sprzedawał. Powiedział, że tam są strzałki usypiające. Jak coś trafię, to zasypia i śpi bardzo długo – tłumaczyła mi.
   - No dobrze. To kogo trafiłaś? - Podejrzewałam, że moja psotna pasierbica nie strzelała tylko do ptaków. I miałam rację. Amelia zrobiła skruszoną minę i weszła do biblioteki.
   - Chodź – powiedziała.
   Weszłam za nią. Ujrzałam jakiegoś zamożnie ubranego rycerza, leżącego na fotelu. Był nieprzytomny.
   - Kto to? - zapytałam.
   - Lord Davies. Strzeliłam do niego już z godzinę temu i nadal się nie rusza. - Zrobiła bezradną minę.
   - Czemu do niego strzelałaś?! - Pokręciłam głową nad jej kolejnym wybrykiem.
   - Przepraszam, ja...
   - Mnie przepraszasz? - Spojrzałam na nią rozbawiona. - To chyba tego rycerza powinnaś przeprosić, jak się obudzi. Czy raczej: jeśli się obudzi. - Podeszłam do mężczyzny i pochyliłam się nad nim. Serce biło mu równomiernie, oddychał. Tylko wydawał się jakiś blady.
   - Nie lubiłam go, bo kiedyś powiedział ojcu, że jakbym była jego córką, to by mnie przełożył przez kolano i przez tylną część ciała wybił mi z głowy głupie wybryki! - powiedziała ze złością, ale drżącym głosem. - Co z nim? - Popatrzyła na niego z przestrachem. - Nie chciałam go zabić.
   - Mówiłaś, że strzelałaś do ptaków? Po jakim czasie się budziły?
   - Wcale – szepnęła hrabianka, blednąc. - Zabiłam go?
   - Oddycha – odparłam. Amelia westchnęła z wyraźną ulgą.
   - Zaraz wróci tata, jak się dowie...
   - I tak nic ci szczególnego nie zrobi. Co najwyżej zatrudni ci jakąś despotyczną opiekunkę. - Wzruszyłam ramionami. Potrząsnęłam mocno śpiącym lordem. Wyglądał jakby zemdlał. - Chyba nie mam wyboru – mruknęłam niechętnie. Postanowiłam zbadać jego krew. Nasłuchując, czy nie idzie tu nikt ze służby, podniosłam do ust jego rękę i delikatnie wgryzłam się w żyłę, uważając, by jej nie rozerwać kłami. Poczułam słodki smak krwi. Powstrzymałam pragnienie, jedynie smakując.
   - I co? I jak? - dopytywała się Amelia.
   - Nie czuję niczego szczególnego. Nie mam pojęcia, co to może być...
   Nagle mężczyzna jęknął i się poruszył, po czym otworzył oczy.
   Z prędkością światła pomknęłam na drugą stronę pokoju, następnie podeszłam do niego wolnym, ostrożnym krokiem.
   - Wszystko w porządku? Zaczepił lord o drzwi ręką, polała się krew i chyba lord zemdlał... - wyjaśniłam.
   - Amanda wpadła w panikę i krzyknęła, więc ja też przybiegłam... - pośpiesznie uzasadniła swoją obecność hrabianka. Lord spojrzał na nią podejrzliwie, potem na mnie.
   - Ja? Zemdlałem? Ależ lady Gallant, co też pani opowiada. Tylko się potknąłem. A skaleczenie to nic takiego... - spojrzał na swój nadgarstek i zmarszczył brwi. - Hm, dziwne to skaleczenie...
   Wtem poczułam zapach Chrisa, który chwilę później wszedł do biblioteki. Przywitał się z lordem przepraszając, że musiał na niego czekać i wyrażając nadzieję, iż nie nudził się zbytnio w naszym towarzystwie. Zanim lord zorientował się, ile czasu już minęło od chwili jego rzekomego omdlenia, ja i Amelia pośpiesznie się pożegnałyśmy i wyszłyśmy. Doszłam do wniosku, że w co najmniej trzech aspektach jesteśmy podobne: obie potrafimy świetnie udawać, obie pakujemy się w tarapaty i obie kłamiemy bez najmniejszych oporów...
   Po wszystkim Amelka pokornie oddała mi dmuchawkę, a ja, pomimo gwałtownych protestów pasierbicy, po prostu ją zniszczyłam.
   Minął już miesiąc od ślubu, gdy Chris przyszedł i z dumą pokazał mi zaproszenie na turniej rycerski.
   - Ty też staniesz w szranki? - zainteresowałam się.
   - Ja? To akurat turniej dla młodzieńców wkraczających w dorosłe życie; będą mieli szansę się wykazać. My będziemy tylko ich oglądać...
   - A kiedy się odbędzie? - Poczułam nagłą radość. Jedno z moich marzeń miało się właśnie spełnić.
   - Ale ci się oczy błyszczą – powiedział hrabia z uśmiechem i pocałował mnie lekko. - Turniej jest za tydzień.
   - Już za tydzień? To wspaniale... - Wtem przypomniałam sobie pewien drobny szczegół, który nieco osłabił mój zapał. - Ale turnieje przecież są w dzień.
   - Nie przejmuj się moja królewno, będziesz szczelnie ukryta przed słońcem. Zostaw to mnie – rzekł Chris.
   Uściskałam go spontanicznie. Doszłam też do wniosku, że jednak warto jest mieć bogatego i wpływowego męża. Zapomniałam tylko o jednym – że trzeba go też kochać.