Rozdział VII - Podejrzana sprawa

 9.05.2010

   - Kate i Andy? Razem? Przecież oni się nie znosili – zauważyła Karolina.
   - Dlatego też się zdziwiłam. Początkowo sądziłam, że jedno z nich ma rację, a drugie kłamie; potem już nie byłam tego taka pewna. Jak widzisz, Erik dobrze mi poradził.
   - On chyba zawsze dobrze ci radził. Mądry wampir. Nie dziwię się, że Amelia się zabujała. Zakochał się w niej, kiedy dorosła?
   - Powoli dojdziemy do wszystkiego. Teraz wróćmy do naszych znajomych wampirów.
   - Dobrze. Już ci nie przerywam. Opowiadaj.

   - Amanda? A co ty tutaj robisz? I to w masce! - zdziwiła się Kate.
   - Witajcie. - Zerknęłam niepewnie na nią i jej towarzysza. Andy skinął mi głową i uśmiechnął się. Jego niebieskie oczy lekko rozbłysły. Ubrany był na brązowo, a ubranie, z powodu jego drobnej budowy, najogólniej mówiąc, wisiało na nim. Kate za to ubrana była w ładną, obcisłą, ciemnozieloną suknię ze srebrnym pasem na biodrach, bez płaszcza. - Poznaliście mnie po zapachu czy ta maska nie spełnia swej powinności? - spytałam ich.
   - Oczywiście, że po zapachu. A czemu masz ją na twarzy? Ukrywasz się przed kimś? - Zmrużyła podejrzliwie swoje kocie, szmaragdowe oczy.
   - Nie chcę zostać rozpoznana w przypadku, gdybym spotkała znajomego, hm... człowieka.
   - Ha, wiedziałam! Miałam rację! - zwróciła się do Andy'ego.
   - To jeszcze nic nie znaczy – odparł wampir.
   - Jak to nic? Żyje wśród ludzi, więc to całkiem prawdopodobne!
   - Ale o czym wy mówicie? - Poczułam irytację. Wyraźnie rozmawiali o mnie, a ja stałam, całkiem zdezorientowana.
   - O tobie, droga Amando – potwierdził Andy. - Powiedz jej, moja urocza Kate o teorii, którą ostatnio wysnułaś – zwrócił się do wampirzycy.
   - To nie teoria tylko prawda. Zapytaj jej jak nie wierzysz. - Kate wzruszyła ramionami, przyjmując obojętny wyraz twarzy.
   - Ty jej zapytaj. To twoje przypuszczenia.
   Kate ponownie wzruszyła ramionami. Zaczynałam się niecierpliwić. Nie lubiłam być zupełnie niezorientowana w sytuacji.
   - Katherine twierdzi, że zamierzasz wyjść za mąż za człowieka. - Spojrzał na mnie oczekująco.
   - To prawda – przyznałam po chwili wahania. Więc o to chodziło. Ale co to ma wspólnego z nimi?
   - Zmysły postradałaś?! - Twarz Andy'ego z niedowierzania przeszła w oburzenie. - Po co ci to? Ach, już wiem. Chcesz go zabić i zagarnąć majątek? Cóż, to jest jakiś sposób na życie. - Spojrzał mi badawczo w oczy.
   - Nie mam zamiaru nikogo zabijać. Nie wychodzę za mąż dla pieniędzy – odparłam szczerze, nie odwracając wzroku.
   - To po co? - Jego oczy wyraźnie wyrażały troskę. A może po prostu potrafił świetnie udawać? Pod wpływem jego wzroku serce zabiło mi mocniej. Miał oczy podobne do Edmunda. Trochę jaśniejsze co prawda, ale jednak... Patrzył na mnie oczekująco, a ja nie umiałam odpowiedzieć na jego pytania. Z tej trudnej sytuacji niespodziewanie wybawiła mnie Kate.
   - Nie każdy lubuje się w zabijaniu ludzi tak jak ty – powiedziała kąśliwie. - Amanda lubi kontakty z ludźmi, a małżeństwo ze starszym hrabią to przecież nic strasznego.
   - Skąd wiesz, za kogo wychodzę za mąż? - zdziwiłam się,  przerywając kontakt wzrokowy z Andy'm i spoglądając na Kate. Z kolei jej zielone oczy przypominały mi przyjaciela, którego tak bezmyślnie odrzuciłam. Juana.
   - Śledziła cię – odparł zamiast niej Andy.
   - Nieprawda! Oliver mi powiedział. On wie wszystko...
   - Bo wysyła swoich szpiegów, takich jak ty! - Łagodne dotąd oczy Andy'ego pociemniały z gniewu. - Wiem, co planujesz. Mam nadzieję, że się rozczarujesz. Nie rób tego, Amando – zwrócił się do mnie. - To się nie uda. Związki między ludźmi i wampirami są bez sensu...
   - Daj jej spokój! Amanda ma prawo decydować o swoim życiu!
   Przerzucałam wzrok to na Andy'ego, to na Kate. Nie za bardzo rozumiałam, czemu się właściwie kłócą.
   - Jutro wychodzę za mąż i nie widzę powodu, abyście się o to sprzeczali. Nie jestem przecież nikim ważnym dla was.
   Zamilkli, patrząc na mnie z zaskoczeniem.
   - To ty nie wiesz. Nie zdajesz sobie sprawy...  - zaczął Andy, ale przerwał raptownie.
   - Z czego?
   - No właśnie, z czego? - spytała Kate i spojrzała na niego dziwnie.
   - Pakujesz się w niezłe problemy – odparł, ignorując wampirzycę. - Skończy się na tym, że któregoś ranka twój mąż przebije cię kołkiem albo wywlecze na słońce. - Kiedy to mówił, miałam wrażenie, że chodzi tu o coś zupełnie innego. - A poza tym, powinnaś przypomnieć sobie, co ci kiedyś mówiłem. - Patrzył mi uparcie w oczy, jakby chciał mi coś przekazać, ale nie mógł. Nagle odwrócił się i opuścił nas bez pożegnania.
   - A co ci mówił? - spytała Kate. Oczy miała teraz szeroko otwarte i wydawała się być przyjaźnie nastawiona.
   - Nie pamiętam – odparłam. Pewnie chodziło o ostrzeżenie przed Oliverem, ale tego nie mogłam powiedzieć jego podopiecznej.
   - Mniejsza o to. Mogę przyjść na twój ślub? Obiecuję, że nie zrobię krzywdy żadnemu z twoich gości.
   - Oczywiście, że możesz przyjść. - Zdziwiła mnie jej prośba.
   - Wiesz, nigdy nie miałam przyjaciółki. - Ruszyła przed siebie wolnym krokiem i obejrzała się na mnie, więc podążyłam za nią. - Zawsze chciałam mieć kogoś, komu mogłabym się zwierzyć...
   - A Oliver? Ja mam Erika i to jemu się zwierzam.
   - Mężczyźni nie rozumieją wszystkiego tak jak my, inaczej rozmawia się z kobietą.
   - Pewnie masz rację – odparłam pojednawczo. Uśmiechnęła się, a jej szmaragdowe oczy złagodniały.
   - Dziękuję. Do zobaczenia. - Uściskała mnie lekko na pożegnanie i po chwili już jej nie było.
   Wróciłam do domu nieco skołowana. Miałam niemiłe wrażenie, że jest coś, o czym nie wiem. Coś, co mnie dotyczy. I czyżby to „coś” miało związek z moją decyzją poślubienia Gallanta?
   Kiedy opowiedziałam Erikowi o tym spotkaniu, był zdziwiony nie mniej ode mnie.
   - Powinnaś ich unikać. To podejrzana sprawa, lepiej się w to nie mieszaj.
   - Kate obiecała, że przyjdzie na moje wesele. Wie, za kogo wychodzę za mąż. Obserwują mnie. Myślisz, że Oliver się domyślił, że mam gorącą krew?
   - Możliwe. Ktoś, kto ma gorącą krew, zwykle łatwo potrafi rozpoznać innego gorącokrwistego. - Staliśmy w salonie, zamyśleni. Przypomniałam sobie, co powiedziała Kate o zwierzeniach. Ja nie czułam potrzeby zwierzania się; zawsze mówiłam mojemu opiekunowi o wszystkim, co mnie dręczyło. A odkąd zaakceptował Edmunda, nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic.
   - Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? - spytał nagle mój opiekun. Wiedziałam, że pyta o Chrisa.
   - Tak. Nie. Nie wiem. - Popatrzyłam na niego bezradnie. - Uważasz, że źle robię?
   - Amando, żadna decyzja którą podejmiesz nie będzie zła. - Uśmiechnął się łagodnie i czułym gestem odgarnął ciemne loki z mego czoła. - Jeśli za niego wyjdziesz, będziesz jego żoną, macochą Amelii, potem wdową... jeśli nie wyjdziesz, będziesz nadal wdową po Edmundzie. Ale dla mnie wciąż będziesz tą samą Amandą, moim promyczkiem szczęścia.

   W końcu nadszedł ten dzień. Dzień mojego ślubu. Dzień, który znów miał zmienić moje życie. Dzień, który zaczynał się o zmierzchu.
   Tego dnia wstałam dość wcześnie. W salonie czekał na mnie narzeczony. Słyszałam, jak rozmawiał z Erikiem. Wszystko było już dopięte na ostatni guzik. Chris zajął się całą organizacją. Nawet Erik nie musiał wiele robić. Zdaje się, że hrabiemu sprawiało ogromną przyjemność zajmowanie się swoim przyszłym weselem.
   Dwa tygodnie minęły mi tak szybko, że byłam zbyt oszołomiona, aby naprawdę przemyśleć moją decyzję. Potrzebowałam wsparcia, uczucia, przyjaźni, serdeczności otaczających mnie ludzi. Przez to czułam się bardziej ludzka, co zmniejszało moje poczucie winy. Chris i Amelia mieli mi to zapewnić.
   Gdyby jednak tego dnia pojawił się na przykład Juan i tak jak przed ślubem z Edmundem zaproponował ucieczkę – nie wahałabym się długo. Potrzebowałam, żeby mi ktoś uświadomił, co tak naprawdę chcę zrobić. A jednocześnie nie chciałam tego. Tkwiłam w jakimś dysonansie poznawczym i nic nie mogłam na to poradzić.
   Powoli zeszłam na dół. Czekało mnie jeszcze strojenie się, a potem podróż karocą z moim narzeczonym. Ślub, zgodnie z moim życzeniem, miał się odbyć na dziedzińcu przed moim przyszłym domem. Ponieważ oboje byliśmy już w związku małżeńskim pobłogosławionym w kościele, nie było z tym problemu.
   Wszystkie moje obawy zeszły na dalszy plan, kiedy ujrzałam hrabiego i jego córkę. Widziałam szczęście w ich oczach, uśmiechy, które pochodziły z głębi serca i wdzierały się w podświadomość. Nawet gdybym chciała teraz odmówić, odwołać wszystko – nie potrafiłabym. Musiałabym mieć serce z kamienia, a moje, póki co, biło; w spowolnionym tempie co prawda, ale zawsze.
   Amelia była już gotowa. Ubrana w piękną, niebieską suknię z jedwabiu, ozdobioną licznymi, błękitnymi koronkami wyglądała uroczo, choć trochę dziecinnie. Włosy miała rozpuszczone, delikatnie zaczesane do tyłu, przewiązane przezroczystą chustą.
   - Moglibyśmy zostać na chwilę sami? - poprosił mnie hrabia. Erik skinął na Amelię która, zachwycona jego zainteresowaniem, bez wahania wyszła razem z nim. Chris spojrzał na mnie rozmarzonym wzrokiem.
   - Ależ mam piękną narzeczoną. - Powiedziawszy to, podszedł i pocałował mnie niespodziewanie. Poczułam przyjemny, intensywny zapach jego krwi krążącej w żyłach. Jego miękkie wargi delikatnie dotknęły moich. Nagle złapał mnie w pasie i przyciągnął do siebie gwałtownie. Od jego zapachu zakręciło mi się w głowie; namiętny pocałunek zaś wywołał iskrę, która poruszyła moje ciało.
   Kiedy w końcu oderwaliśmy się od siebie, nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Do tej pory całował mnie w rękę lub policzek, więc nie sądziłam, że może wywołać we mnie taką burzę uczuć. Problem w tym, że były to jedynie fizyczne odczucia. Nie kochałam go i teraz, gdy staliśmy tak obok siebie, pojęłam to całkowicie. Nie czułam tego dziwnego ściskania w brzuchu, tak jak przy Edmundzie. Aczkolwiek przez ten pocałunek uświadomiłam sobie, że nie potrzebna mi jest miłość do tego, aby być jego żoną.
   - Dokończymy to po weselu – szepnął mi na ucho obiecującym tonem. Nie mogłam się nie uśmiechnąć; przynajmniej o tą część małżeństwa nie musiałam się już martwić. Nagle przypomniałam sobie o pewnym ważnym aspekcie, którego nie powinnam była pominąć.
   - Wiesz,  muszę ci coś opowiedzieć – rzekłam i powiedziałam mu o mojej ranie na piersi, posługując się zmyśloną historyjką.
   - Biedactwo. - Popatrzył na mnie ze współczuciem. - Boli cię to?
   - Nie, już nie – zaprzeczyłam. - Ale od tej pory mam uraz do luster i chciałabym, żebyś usunął wszystkie, które znajdują się w widocznym miejscu.
   - Jak to? Przecież nie widać tego w lustrze.
   - Tak, ale moje odbicie przypomina mi o tej okropnej bliźnie.
   Przez chwilę przyglądał mi się zdumiony, ale w końcu przystał na kolejne moje dziwactwo.
   - W takim razie ja już idę pochować te lustra i pozałatwiać ostatnie sprawy, a ty się przygotuj, moja księżniczko. - Pocałował mnie w rękę i wyszedł. Chyba nie za bardzo uwierzył w moje kłamstwo, ale na szczęście nie miało to dla niego takiego znaczenia, by zacząć się dopytywać.
   Chwilę później przyszły krawcowe z moją suknią, kobieta która układała fryzury na ślub – synonim współczesnej fryzjerki, no i Amelia, która z radością przyglądała się przygotowaniom. Najpierw ubrana zostałam w piękną, fioletową suknię. Miała delikatny dekolt, otoczony lawendowym szalem, wąskie rękawy obszyte złotą koronką, biust delikatnie podkreślony przez wszyte w gorset, maleńkie klejnoty. Na biodrach złoty pas a dół pofałdowany, zakończony złotą obwódką. Płaszcz do sukni był koloru złotego, pantofle też miałam obszyte złotym materiałem. Po założeniu tego wszystkiego czułam się trochę przytłoczona tym przepychem.
   Nadeszła pora na włosy. Fryzjerka długo je układała i byłam na siebie zła, że nie zażyczyłam sobie, aby to Lidia mnie czesała. Na pewno nie zrobiłaby tego gorzej od tej kobiety, a z całą pewnością szybciej.
   Kiedy skończyła, było już dość późno. Szukała uparcie jakiegoś lustra, aby pokazać mi efekt swojej pracy; była zdumiona, że go nie znalazła. Amelia wyjaśniła jej, że według zwyczaju panna młoda nie powinna widzieć w lustrze swojego odbicia w dzień ślubu. Kobieta nie słyszała co prawda o takiej tradycji – wymyślonej zresztą przed chwilą przez Amelię – ale skinęła głową ze zrozumieniem i zrezygnowała z dalszych poszukiwań zwierciadła.
   Zapadł zmierzch. Mój przyszły mąż przyjechał po mnie wraz z całą elitą rycerstwa. Wysiadł z powozu i podszedł, by się przywitać. Nie musiałam go pytać, jak podobam mu się w sukni ślubnej; jego wzrok mówił mi wszystko.
   Kiedy wyszliśmy, zatrzymałam się zachwycona. Wokół stało może ze czterdzieści odkrytych powozów, w każdym co najmniej jedna pochodnia. Zrobiło się niemal tak jasno, jak w dzień. Spojrzałam w górę. Noc była piękna. Na niebie pełno gwiazd, a księżyc prezentował się dziś w całej swej okazałości. Nagle zdałam sobie sprawę, że dzisiaj trzynasty sierpnia. Symboliczna data? Przypomniałam sobie inny ślub. Równo sześć lat i trzy miesiące temu szłam u boku Edmunda... kochałam go. Miałam marzenia o naszym wspólnym życiu. Planowałam spędzić z nim wiele, wiele lat. Los chciał inaczej. A co teraz mnie czeka? Jak długo będę żoną hrabiego Chrisa Gallanta?
   Wsiedliśmy do powozu ustrojonego mnóstwem białych róż, zaprzężonym w białe rumaki. Konie ruszyły. Za nami jechał Erik z Amelią, a potem cała reszta gości. Jechały również Agnes, Lidia i Jack, wioząc moje rzeczy. Zaczynałam nowe życie. Znowu. Ile razy można zaczynać od nowa? Cóż, biorąc pod uwagę moją długowieczność, pewnie jeszcze nieraz mnie to czeka.
   Wkrótce dotarliśmy na miejsce, gdzie czekali już trubadurzy. Powitali nas muzyką. Dziedziniec był pięknie ustrojony. Białe róże były po prostu wszędzie. W powietrzu czuć było kwiaty i ludzką krew, krążącą w żyłach. Spojrzałam na hrabiego.
   - Boisz się? - spytał mnie szeptem.
   - Nie. To nie lęk ani strach. Ale czuję się niepewnie pośród tego tłumu. - Rozejrzałam się wokoło. I nagle zamarłam. Ujrzałam bowiem Kate, stojącą obok jednego z powozów i  dostrzegłam, że nie jest sama.