Rozdział II - Podziemny pałac

 5.04.2010

     W trakcie opowiadania wyszła Amy, potem jej syn. Mój najdroższy siedział w fotelu i przeglądał jakąś gazetę, jednocześnie słuchając tego, co mówiłam.
     - Ja tam lubię pływać statkiem – mruknął.
     - Wiem, wiem – uśmiechnęłam się do niego. – Ja nigdy nie polubiłam morza, choć tak wiele na nim przeszłam… ale nie uprzedzajmy faktów. Wracamy do roku tysiąc trzysta trzydziestego ósmego. – Rozłożyłam się na miękkiej sofie i opowiadałam dalej.

     Na dzień zatrzymaliśmy się w Bristelmestune, wiosce rybackiej, późniejszym Brighton. O zmroku pojechaliśmy do Londynu i zamieszkaliśmy u doktora Smitha, który był dobrym przyjacielem Erika. Miał spory dom, jednak trudno byłoby nazwać go rezydencją. Był bowiem dość stary i skromnie urządzony. Mój opiekun następnej nocy po przebudzeniu w nowym miejscu wyruszył na poszukiwanie dworku dla nas.
     Doktor był bardzo sympatycznym człowiekiem. Był to mężczyzna po sześćdziesiątce o miłym wyglądzie i dobrych, szarych oczach. Jakieś czterdzieści lat temu Erik uratował mu życie i zostali przyjaciółmi. Doktor opowiedział mi o obecnej sytuacji w Anglii, o rycerstwie i obiecał załatwić zaproszenie na bal. Ponieważ był osobistym lekarzem jakiegoś markiza, miał duże możliwości pod tym względem.
    Lidia i Agnes zajęły się zakupami. Skoro miałam udawać Angielkę, musiałam nabyć odpowiednie stroje. Pierwszą noc spędziłam na przymiarce ubrań i ćwiczeniu angielskiego. Było to trudniejsze, niż myślałam. Erik nie miał z tym problemu; nie był przecież Anglikiem, tylko Grekiem. Ja musiałam jeszcze popracować nad moim akcentem.

     Następnej nocy wybrałam się na spacer. Ponieważ nie byłam jeszcze głodna, zajęłam się zwiedzaniem miasta. W oczy rzuciło mi się wspaniałe opactwo westminsterskie, gdzie odbywały się koronacje królów i królowych. Piękna, wysoka budowla w stylu romańskim od XI wieku, przebudowana na gotyk dopiero w XVI wieku. Wślizgnęłam się tam, sprytnie wymijając pilnujących ją ludzi, aby zobaczyć krzesło koronacyjne i wiele innych, ciekawych zabytków. Z oczywistych powodów omijałam tylko kaplice.
     Potem udałam się, aby zobaczyć pałac Eltham. Miałam nadzieję, że kiedyś obejrzę go od środka. Z zewnątrz był fantastyczny. Niewysoki, lecz rozdzielający się na dwa, szerokie skrzydła, a przed nim dziedziniec otoczony bujną roślinnością.
     Na koniec zostawiłam sobie Tower of London – słynne więzienie, z którego podobno nie było ucieczki. Budowla wyglądała przerażająco i tajemniczo zarazem.
     Przez kolejne kilka nocy chodziłam po Londynie, odkrywając coraz to ciekawsze miejsca. Pewnej nocy, w drodze powrotnej natknęłam się na wampirzycę, pijącą krew z jakiegoś człowieka. Ujrzawszy mnie, niedbale odrzuciła ciało.
     - Witaj. Kim jesteś? Nie kojarzę cię. Czyżbyś była z innej części Anglii? – Wampirzyca była mniej więcej mojego wzrostu, miała jasne loki przewiązane złotą wstążką i ciemnozielone oczy, które przypominały kolor oczu Juana. Ubrana była w czarną suknię opiętą złotym pasem na biodrach, a na ramionach miała ciemny płaszcz obszyty złotym haftem. Ja miałam na sobie ciemnoniebieską suknię i płaszcz w podobnym kolorze.
     - Mam na imię Amanda. A ty kim jesteś? – spojrzałam na nią nieufnie.
     - Jestem Katherine. Mów mi Kate. Miło mi cię poznać, skąd jesteś? – uśmiechnęła się przyjaźnie.
     - Spoza Londynu – odparłam krótko. Osobiście nie miałam nic przeciwko Anglikom – w końcu Edmund też nim był – ale nie wiedziałam, jak nastawiona jest nieznajoma wampirzyca. Wolałam więc swoją narodowość zachować dla siebie.
     - Długo tu jesteś? Zwiedziłaś już Londyn?
     - Tak, większość zabytków – odparłam.
     - A byłaś w wampirzym pałacu? – Widząc moje zdziwienie, pokręciła głową. – Nie byłaś. Chodź, pokażę ci wiele ciekawych rzeczy!
     Zawahałam się. Nie znałam jej, a moje doświadczenie mówiło, żeby nie ufać zbyt szybko obcym wampirom.
     - No nie bój się mnie, przecież nie przebiję cię kołkiem ani nie zamknę w trumnie. Opowiem ci o naszym władcy, Oliverze. Jest moim opiekunem – uśmiechnęła się serdecznie. Stwierdziłam, że ma miłe spojrzenie i doszłam do wniosku, że nic mi się nie stanie, jeśli z nią pójdę. Podążyłam więc za nią.
     Zaprowadziła mnie na tyły Tower of London, gdzie – jak się okazało – było tajemne przejście. Nieopodal więzienia, w ziemi wbudowane były małe, żelazne drzwiczki.
     - Pałac pod ziemią? – zapytałam, pełna wątpliwości.
     - Cóż, w Londynie jest mnóstwo łowców. Oliver woli nie ryzykować. Chodźmy. – Wyjęła klucz i otworzyła drzwiczki. Weszła pierwsza i skinęła, żebym poszła za nią. Rozejrzałam się uważnie dookoła i niepewnie weszłam pod ziemię. Były tam schody, na których czekała na mnie Kate.
     - Ależ ty jesteś podejrzliwa – skomentowała i zamknęła za nami drzwiczki. Nagle zdałam sobie sprawę, że oto idę za jakąś dopiero poznaną wampirzycą do wampirzego władcy Anglii, który ma pałac pod ziemią… Zatrzymałam się raptownie.
     - Po co mnie tam prowadzisz?
     - Jak to po co? Myślałam, że chcesz zobaczyć pałac. Ale jeśli nie, to możesz wracać. Otworzyć ci? – Spojrzała na mnie oczekująco. Wydawała się być urażona moim brakiem zaufania.
     - Nie, w porządku. Możemy iść. Po prostu mam niemiłe doświadczenia z… niektórymi wampirami.
     - Rozumiem. – Znów przyjaźnie się uśmiechnęła i ruszyła pierwsza. Pomimo egipskich ciemności widziałam wyraźnie ściany tunelu, którym szłyśmy. Schodziłyśmy cały czas w dół. Przypomniał mi się tamten tunel, przez który uciekaliśmy wtedy z mamą i bratem… Szybko odrzuciłam niemiłe wspomnienia. To przeszłość, do której miałam przecież nie wracać.
     W końcu doszłyśmy do końca tunelu, wampirzyca zapukała, powiedziała coś w języku którego nie rozumiałam i drzwi się otworzyły. Stał w nich wysoki wampir w szarym płaszczu. Popatrzył na nas obojętnie. Weszłam za Katherine i zrozumiałam, że jestem w pałacu. Świadczył o tym niezwykły przepych tego miejsca. Moje oczy błyskawicznie przestawiły się z ciemności na jasność bijącą z żyrandoli. Nie zdążyłam się jednak dobrze wszystkiemu przyjrzeć, bo Kate wzięła mnie za rękę i zaciągnęła do ogromnego salonu.
     - W następnej sali są inne wampiry, ale zanim do nich dołączymy, mój opiekun musi cię poznać – wyjaśniła wampirzyca. Skinęłam głową. Rozejrzałam się po salonie; był ogromny. Na środku stał duży posąg przedstawiający wampirzycę z dzieckiem na rękach. Wpatrywała się w niemowlę pożądliwym wzrokiem… Wyglądała tak realnie, jakby zaraz miała ożyć i wypić z niego krew. Wzdrygnęłam się na ten widok. Pod ścianą był spory, marmurowy kominek; wyglądał na nieużywany. Po drugiej stronie stała duża sofa, biurko i trzy fotele. Zwróciłam uwagę na złote obicia na nich, a także duże, srebrne żyrandole. Zdaje się, że Oliver preferował monumentalizm.
     Wtem usłyszałam, jak ktoś otwiera drzwi.
     - Jesteś, droga Kate, jak miło, że w końcu przyszłaś. – Był to wysoki, bardzo chudy blondyn. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się niepewnie. Z jego oczu biła serdeczność. Czyżby to był ów Oliver?
     - Witaj, Andy. Czekamy na Olivera – powiedziała sucho wampirzyca. Dostrzegłam jej niechęć do mężczyzny. Próbowałam pochwycić jego wzrok, zastanawiając się, czym ta niechęć jest spowodowana.
     - Za chwilę przyjdzie. A cóż takiego strasznego zrobiła ta urocza wampirzyca? – Spojrzał mi prosto w oczy, ujrzałam w nich współczucie. Poważnie mnie to zaniepokoiło.
     - Nic nie zrobiła, nie strasz jej. Pokazuję jej tylko pałac. – Kate wzruszyła niedbale ramionami.
     - W takim razie witaj. Jestem Andy, jak już zapewne się domyśliłaś. – Wyciągnął rękę, nie spuszczając ze mnie wzroku. Przypominał mi w tym Edmunda; oczy też miał niebieskie, tylko o ton jaśniejsze niż mój zmarły mąż.
     - Amanda – powiedziałam, podając mu rękę. I wtedy poczułam dziwne mrowienie w ciele, jakby bił od niego żar. Trwało to zaledwie przez chwilę, bo wampir pośpiesznie cofnął dłoń. W jego oczach dostrzegłam zdziwienie. Podszedł i bardzo cicho szepnął mi do ucha:
     - Nie podaj dłoni Oliverowi. Nie mów mu o swej gorącej krwi, bo skończysz tak jak ja.
     - Hej, co to za tajemnice! Idź już sobie, to moja towarzyszka! No już! – Katherine była wyraźnie zła. Andy uważnie popatrzył mi w oczy. Miałam ochotę znów go dotknąć, byłam ciekawa, czy powtórnie to poczuję. Chciałam go zapytać, co to znaczy, o co mu chodzi, ale instynktownie wyczułam, że nie powinnam teraz pytać.
    - Miłej nocy – mruknął wampir i musnąwszy lekko mój policzek, znalazł się w sąsiedniej sali. Przez ułamek sekundy znów to poczułam. Nagle zrozumiałam. Moją krew może wyczuć tylko ktoś, kto również taką ma! A to znaczy, że Andy miał gorącą krew. Więc ten prąd, który przeniknął moje ciało, to zetknięcie się dwóch, gorącokrwistych wampirów… Tylko jego ostatnie słowa były dla mnie zagadką.
    - Kim on jest?
    - Andy? To sługa Olivera, a właściwie to jego niewolnik – stwierdziła pogardliwie. - Ma gorącą krew, dlatego mój opiekun musi go pilnować, żeby nie próbował przejąć władzy. Nie wiem, po co Oliver go tu trzyma – prychnęła lekceważąco.
    - Czemu tak go nie lubisz? – spytałam.
    - To długa historia. Lepiej omijaj go z daleka. Potrafi świetnie ukryć swoją twarz, ale uważaj. Jest niebezpieczny. Aha, i lubi zabijać dzieci. Bardzo smakuje mu ich krew – dodała, niby od niechcenia. Poczułam rozczarowanie. Podobieństwo jego oczu do Edmunda widocznie zmyliło moją czujność. Ktoś, kto zabija dzieci, nie może być dobry. Ale czemu mnie ostrzegł? „…bo skończysz tak jak ja”. Hm.
    Wtem drzwi się otworzyły i stanął w nich Oliver.
    Tym razem byłam pewna, że to on. Co prawda trochę inaczej go sobie wyobrażałam, ale jego władcza postawa i pewność siebie świadczyły o jego pozycji tutaj. Był to dość niski mężczyzna – pewnie dlatego rekompensował to, otaczając się wielkimi rzeczami – a jego wiek zatrzymał się prawdopodobnie po trzydziestce. Miał rzadkie, jasne włosy i jasne oczy w kolorze morza.
    - Witaj – powiedział krótko. Dygnęłam, a on się ukłonił. Usiadł na sofie, po czym wskazał, byśmy zrobiły to samo.
    - Oliver.
    Zajęłam miejsce w fotelu, a Kate podeszła i pocałowała opiekuna w policzek. Spojrzał na nią obojętnie.
    - Kogo przyprowadziłaś, Katherine?
    - Ma na imię Amanda i niedawno przyjechała, prawdopodobnie z Francji. – Usiadła na sofie, obok niego. Poczułam, jak przechodzą mnie zimne dreszcze przerażenia.
    - Skąd wiesz? – wyrwało mi się.
    - Po akcencie. Nie przejmuj się, my nie mieszamy się w ludzkie wojny. Zarówno Francuzi, jak i Anglicy smakują podobnie – zachichotała.
    - Na jak długo przyjechałaś? – spytał Oliver.
    - Szczerze mówiąc, nie wiem. Na razie nie planuje powrotu… - Patrzyłam na niego niepewnie. Wydawał mi się dziwny. Poważny, spokojny, opanowany. Nie potrafiłam wyobrazić sobie go uśmiechniętego. Próbowałam pochwycić jego wzrok, ale daremnie; ani razu nie spojrzał mi w oczy.
    - No i bardzo dobrze. Witaj w Londynie. Kate pokaże ci miasto. A na razie zapraszam na posiłek. – Skinął dłonią w stronę sali. Jego wzrok nieco złagodniał. Na słowo posiłek wzdrygnęłam się. Spojrzałam niechętnie w tamtą stronę. Nietrudno było się domyślić, co znajduje się za drzwiami.
    - Dziękuję, ale posilałam się dzisiaj i chyba nic więcej już mi się nie zmieści – skłamałam pośpiesznie.
    - W takim razie przyjdź jutro. Zapraszam. – Wstał i skierował się do wyjścia. Kate zerwała się i spojrzała na niego. Wampir odwrócił się, spojrzał jej w oczy i pocałował lekko w policzek. – Przyjdź jutro o zmierzchu.
    Wampirzyca skinęła głową. Kiedy wyszłyśmy z salonu, wyjaśniła mi:
    - Oliver ma pewnie dla mnie jakieś zadanie. To dobrze, bo już zaczynałam się nudzić. – Skinęłam głową. Po ich dziwnym, tajemniczym wręcz zachowaniu, w pierwszej chwili przyszło mi na myśl, że są kochankami, ale przecież ja i Erik też czasem zachowujemy się bardzo swobodnie.
    - Czy on czasem się uśmiecha? I czemu nie patrzy w oczy?
    - Oliver patrzy tylko na tych, którym ufa. Rzadko się uśmiecha, ale jest wspaniałym opiekunem – zapewniła mnie.
    „Ja tam wolę mojego Erika”, pomyślałam i jak na zawołanie pojawił się w mojej głowie.
    „Gdzie ty się podziewasz?!”
    „Już wracam, nie martw się o mnie” – odpowiedziałam mu telepatycznie.
    Kate odprowadziła mnie przez tunel do drzwi, otworzyła je i zatrzymała się.
    - Muszę wracać, jestem trochę głodna. Przyjdź jutro albo pojutrze do Tower, zapukaj pięć razy w bramę, odczekaj chwilę i zapukaj trzy razy. Wyjdzie po ciebie jakiś wampir w szarym płaszczu, zapyta o imię i otworzy wejście do pałacu. Co prawda są też inne wejścia, ale na razie możesz korzystać tylko z tego. – Niespodziewanie uścisnęła mnie. – Do zobaczenia, Amando. Mam nadzieję, że zostaniemy kiedyś dobrymi przyjaciółkami. – Uśmiechnęła się promiennie i wróciła do środka, zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć. Stwierdziłam, że ona też jest trochę dziwna.
    Ruszyłam w stronę domu, gdy drogę zastąpił mi Andy.
    - Nie ufaj Kate. Ona kłamie. Unikaj Olivera – powiedział wampir i musnął mój policzek. Poczułam znajomy dreszcz.
    - Ale…
    - O nic nie pytaj. – Rozejrzał się niespokojnie. – Żegnaj, a może do zobaczenia. – Odwrócił się i znikł za drzewami.
    - Świetnie, no po prostu cudownie – mruknęłam. Byłam coraz bardziej zdezorientowana. I komu mam teraz wierzyć? Kate czy Andy’emu? Jedno z nich kłamało. Oboje wydawali się być serdeczni wobec mnie i przyjaźnie nastawieni. Tylko które z nich naprawdę było ze mną szczere?!
    Miałam nadzieję, że Erik pomoże mi rozwiązać tą zagadkę.