Notka urodzinowa

11.11.2012

 

Moi Drodzy Czytelnicy!

   Dzisiaj blog obchodzi 3 urodziny. Obecnie mamy za sobą VII części, 7342 komentarze, 105098 odwiedzin i około 13 stałych czytelników. Chciałam Wam bardzo serdecznie podziękować, że byliście ze mną przez ostatni rok. Największe podziękowania dla tych, którzy przez ostatni rok skomentowali KAŻDY rozdział! Są to: Justilla (moja stała czytelniczka, jesteś ze mną najdłużej), Kara007 (uwielbiam Twoje długie komentarze;)) i Hanekawa (Tyzyfone) (słynna z samych miłych komentarzy). Dziękuję Wam za wytrwałość, życzliwe słowa, szczere komentarze i wszelkie uwagi. Dziękuję również: Vivienne, Inscriptum, Susannah (dla Ciebie specjalne podziękowania, bo dzięki Tobie szybciej wstawiałam nn i na Twoją prośbę również ta notka), Prithice, Anai, Dominice, Laurze33, Natce, Nicki, Lyanne oraz moim nowym czytelnikom, m.in. Monice, Kahairel, Tusi i innym. Jeśli kogoś pominęłam, pisać! To przeproszę i poprawię:)
   Dziękuję też tym osobom, które były ze mną przez długi czas i z różnych powodów przestały czytać, przede wszystkim Iarze (może jak wróci Juan, to znów się skusisz;)), waampirzycy i Serinie.
   Pozdrawiam serdecznie, a teraz niespodzianka: dwa fragmenty przyszłego rozdziału:

„(…) – Nie martw się, nikt z nich mnie nie pokona. Jeśli tak by się stało, to nie mam po co tam iść. – Zerknęłam na Teda. – Ty pierwszy. (…)
   Minęło zaledwie kilka minut, a już leżał na ziemi, ja zaś stałam nad nim z kołkiem w dłoni.
   – Poddajesz się? – spytałam. – A może powinnam cię zabić dla przykładu? Skoro zabijanie jest wyznacznikiem siły i potęgi? Skoro ktoś, kto nie zabija, nie nadaje się na władcę? – Rozejrzałam się. Wampiry patrzyły na mnie w milczeniu.(…)”

„(…) Walczyliśmy w tak szybkim tempie, że ludzkie oko raczej nie byłoby w stanie tego zarejestrować. Odbijałam ciosy, starając się sama je zadawać. Raz ja upadałam, następnym razem on. Musiałam przyznać, że potrafił świetnie walczyć.
   Jeden mały błąd. Skupiając się na walce, nie zwróciłam uwagi, że znalazłam się przy ścianie. Kiedy mnie zaatakował, spróbowałam go wyminąć, ale nie udało mi się. Przewrócił mnie na plecy i złapał za rękę, drugą zadałam mu cios w twarz. Warknął i rozluźnił chwyt. Przewróciłam go na plecy, sięgając po kołek, ale zanim zdążyłam go wyciągnąć, znów leżałam pod nim. W ręku trzymał długi kołek, celując nim w moje serce. Do śmierci dzielił mnie ułamek sekundy.(…)”