Rozdział XIII - Bezsilność

22.04.2011

   - Długo ten obiad? - spytał brat Karoliny, zaglądając do kuchni.
   - Właściwie to już. Chodź tutaj, będziesz zanosił na stół.
   Chłopak pokiwał głową i już po chwili wszyscy siedzieliśmy przy stole.
   Po obiedzie wróciłam z Karoliną do pokoju.
   - To jak z tą Talithą? Gdzie zniknęła? Ktoś ją porwał? Chyba nawet się domyślam, kto...
   - Też się domyślaliśmy. Aczkolwiek okazało się to bardziej skomplikowane, niż nam się wydawało...

   - Jak to zniknęła? Przecież spała... - Pokręciłam głową z niedowierzaniem, patrząc na Ruth, która szybkim krokiem szła w naszą stronę.
   - Nigdzie jej nie ma! - Stanęła przed nami, a w jej oczach widziałam zwiększający się niepokój. - Zawsze zaglądam do niej do pokoju i ją przykrywam, bo w nocy strasznie się wierci i pościel zawsze leży na podłodze... - mówiła drżącym głosem. - I jak zajrzałam, to łóżko było puste... - W oczach kobiety pojawiły się łzy.
   - Przeszukaliście dom? Podwórze? - spytałam.
   - Szukaliśmy – odparła Szoszannah, która pojawiła się obok kuzynki. - Gdyby tam była, wyczułabym ją.
   Staliśmy wszyscy czworo i Ruth, przygryzająca wargi, by się nie rozpłakać. Erik spojrzał mnie, potem na Lily.
   - Byliśmy w domu. Więc wampirzyca też mogła tu wejść – rzekł wolno.
   - Myślicie, że to Dalila? - spytałam z przestrachem, przypominając sobie groźbę rudowłosej.
   - A któż by inny? - Martin zacisnął zęby. - Musimy znaleźć tę...
   - Nie mamy pewności, ale faktycznie, to mogła być ona – przerwała mu Szoszannah. - Byliśmy w domu, więc mogła wejść.
   - Jeśli to Dalila ją porwała, to nie zrobi jej krzywdy – stwierdził mój opiekun po chwili namysłu. - Ona czegoś chce i niedługo dowiemy się, czego.
   Zapadła cisza. Przerwała ją Lily.
   - Ale to jeszcze dziecko! Jak można posługiwać się małą dziewczynką do niecnych celów?! - W jej szarych oczach płonął gniew.
   - Nie zrobi jej krzywdy. Nie pozwolimy na to – powiedziałam stanowczo.
   Ruth odwróciła się nagle i pobiegła w stronę domu.
   - To przeze mnie. Nie powinnam się z nią bić – szepnęła Szoszannah. - A teraz ona się mści... - Pochyliła głowę.
   - Nie gadaj bzdur. - Erik podszedł do niej, dotknął jej policzka i podniósł jej głowę tak, że patrzyli sobie w oczy. - To raczej moja wina, bo powinienem czuwać nad Ruth i jej rodziną.
   - Nie powinniśmy w ogóle wchodzić do jej domu. Sprowadziliśmy na nich nieszczęście... - Lily odwróciła się i pobiegła w stronę kuzynki. - Ruth!
   - To co robimy? - spytałam Erika, patrząc na niego bezradnie.
   - Dzisiaj już chyba nic. - Westchnął, spoglądając na niebo. - Ale jutro ją znajdę, albo ona znajdzie nas.
   - Jeśli to ona – dodałam, choć właściwie to nie miałam większych wątpliwości.
   Weszliśmy do domu, gdzie już z daleka usłyszeliśmy płacz Ruth. Podeszłam do niej. Siedziała skulona na swoim łóżku i łkała cicho. Selim jeszcze nie wrócił; szukał córki po okolicy.
   Usiadłam przy Izraelitce i spojrzałam na nią ze smutkiem.
   - Znajdziemy Talithę. Całą i zdrową.
   Podniosła zapłakane oczy.
   - Skąd możesz to wiedzieć?
   Nie wiedziałam. Nic nie mogłam jej obiecać. Jeszcze niedawno opowiadałam bajkę tej małej, słodkiej dziewczynce, a teraz... Zacisnęłam wargi i wstałam.
   - Jutro ją znajdziemy. Musimy.

   Kiedy następnego popołudnia podniosłam się z trumny, Szoszannah już chodziła po pokoju niespokojnym krokiem.
   - Kiedy ten zmierzch? – mruknęła do siebie, patrząc w okno zasłonięte firankami, przez które przedostawały się promienie słońca.
   - Pozostali już wstali? - spytałam, patrząc na zamknięte trumny.
   - Jeszcze nie.
   W tym momencie podniosło się wieko trumny Erika, potem Martina.
   - A do nocy jeszcze tak daleko – westchnęła Lily. - Możemy tylko bezradnie czekać...
   - Ona też – zauważył mój opiekun, podchodząc do niej. Usiedli, a Szoszannah położyła głowę na jego ramieniu.
   Zajęłam miejsce po drugiej stronie Erika, a obok mnie Martin. Chwilę później do pokoju wszedł Selim. Popatrzył na nas przez chwilę, a w jego wzroku widziałam wyraźne pretensje.
   - To przez was. Przybyliście i zakłóciliście nasze spokojne życie. Jeśli moja córka umrze albo... albo stanie się taka, jak wy, to wam tego nie daruję. - Ogarnął nas wzrokiem i wyszedł. Lily oparła głowę o ramię Erika i się rozpłakała.
   - Taka, jak my? - zdziwił się Martin. - Przecież to nonsens. Po co Dalila miałaby zmieniać mała dziewczynkę?
   - Nie zrobi tego – odparł mój opiekun, delikatnie głaszcząc swoją ukochaną po włosach. - Wampirzyce zmieniają dzieci, by mieć córki. Po co jej córka?
   - Racja – przytaknęłam.
   Siedzieliśmy w ciszy. Szoszannah w końcu przestała płakać, siedziała tylko nieruchomo, wpatrując się w okno. Nie mieliśmy pretensji do Selima – był ojcem, któremu zginęło jedyne dziecko. Poza tym, miał rację. Gdyby nie my, Talitha pewnie by biegała teraz beztrosko koło domu... Zamknęłam oczy w bezsilności, a Martin ścisnął moją dłoń.
   W końcu słońce zaszło. Gdy zniknął jego ostatni promień, wyszliśmy na poszukiwania. Ruth już na nas czekała.
   - Proszę, bakashá, znajdźcie ją.
   - Znajdziemy i to jeszcze tej nocy – obiecała Lily. - Bez niej nie wrócę.
   - Rozdzielimy się – postanowił Erik. - Ja pójdę na wschód...
   Wtem zamilkł. W oddali rozległ się tętent końskich kopyt. Po chwili zza wzgórza wyłonił się jeździec na wysokim, gniadym rumaku. Kiedy podjechał bliżej, wyszedł Selim, patrząc na niego z niepokojem.
   - Szalom. Szukam Szoszannah Neawiw. - Mężczyzna, niewielkiej postury Izraelita, rozejrzał się z lekkim przestrachem w oczach. Zerknęłam w nie i stwierdziłam, że to posłaniec, który przywiózł jakąś wieść.
   - To ja. - Lily wyszła o krok do przodu.
   - Miałem przekazać wiadomość. - Podjechał bliżej i podał jej zapieczętowaną kopertę. Wzięła ją niepewnie, a posłaniec skinął im głową, zawrócił rumaka i czym prędzej odjechał, jakbyśmy mieli go zaraz dogonić i zjeść. Z pewnością nie wiedział, kim jesteśmy, ale najwidoczniej ktoś go skutecznie nami postraszył.
   Moja przyjaciółka natychmiast rozerwała kopertę i wyjęła kartkę. Przeczytała szybko.
   - O nie! - zawołała, zacisnęła usta, po czym podała list Erikowi.
   - Co tam jest napisane? - spytała Ruth, podchodząc razem z mężem do nas.
   - Droga Szoszannah – zaczął czytać mój opiekun. - Cieszę się z twojego powrotu. Myślę, że twoi rodzice też by się ucieszyli, gdyby się dowiedzieli, że marnotrawna córka wróciła do domu, i to pomimo swojej śmierci... Chyba musimy się rozmówić. Będę czekał na ciebie przy Ścianie Płaczu o drugiej po północy. Jeśli do tego czasu nie przyjdziesz, mała zginie. Przyjdź sama. Obserwuje was teraz mój sojusznik, jest taki jak wy. Jeśli ktoś pójdzie za tobą, nie odzyskasz dziecka. Lehitraot be-karow. (Do zobaczenia wkrótce) – Erik zmiął list, zaciskając zęby i upuścił go na ziemię.
   - Samuel – szepnęła głucho Lily. - To jego sprawka.
   - Pisał tak, jakby obserwował nas wampir, a nie wampirzyca – zauważył Martin.
   - Może chciał nas zmylić? - stwierdziłam. - A może jest tam również wampir? Nie wiemy, z kim się sprzymierzyła...
   - Wyruszę natychmiast – postanowiła Szoszannah.
   - Nie ma mowy. Nigdzie nie pójdziesz sama! - zaprotestował nagle mój opiekun.
   - Lepiej, żeby ten szaleniec zabił nasze dziecko?! - zawołał Selim, patrząc na Erika z oburzeniem.
   - On nie zrobi mi krzywdy. Napisał, że chce się tylko rozmówić – mruknęła Lily, ale Martin prychnął i pokręcił głową.
   - Dlatego porwał dziewczynkę?
   - Pójdę tam i to już zaraz. - Szoszannah cofnęła się i spojrzała stanowczo na Erika. - Nie ma innego wyjścia.
   - Pójdziesz sama? - Popatrzyłam na nią zaniepokojona.
   - Nigdzie nie pójdziesz. On chce cię zabić. - Mój opiekun patrzył na nią z rozpaczą w oczach. Czułam jego niepokój, wiedziałam, że właśnie tego się obawiał. Oto kobiecie, którą pokochał po tylu latach samotności, groziło niebezpieczeństwo. Złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. - Nie idź. Nie chcę cię stracić – szepnął.
   - A co innego mogę zrobić?
   - Ten wampir pewnie nas nie zna – odezwałam się. - Mam ciemne włosy, jak Lily, może się przebiorę i ja pójdę...
   - Ten wampir doskonale nas odróżnia, inaczej pilnowanie nas nie miałoby sensu – zaprzeczyła Szoszannah. - To muszę być ja. - Dotknęła policzka Erika. - Wrócę. Wrócę do ciebie, ukochany.
   Przyciągnął ją jeszcze bliżej i pocałował żarliwie. Ruth odwróciła głowę, zażenowana, a Selim prychnął, ale nie skomentował.
   Lily odsunęła się powoli.
   - Ani ohev otah, ahuvati. Kocham cię – szepnął jej do ucha.
   - Ja ciebie też. Ani ohevet otha, ahuvi – odrzekła cicho.
   - Kiedy Talitha będzie już bezpieczna, daj znać. Pobiegniemy za tobą.
   Pokiwała głową. Uściskała mnie krótko, potem Martina.
   - Będę ci przekazywała co się dzieje, nie przerywaj połączenia.
   - Oczywiście. Powodzenia...
   Podeszła do Ruth.
   - Tak jak obiecałam, nie wrócę bez Talithy.
   - Wróć, Szoszannah – odparła poważnie jej kuzynka, a po policzkach spłynęły jej łzy. Lily odwróciła się gwałtownie i ruszyła w drogę.
   Nie mogliśmy nic zrobić. Nie wiedzieliśmy, czy faktycznie jesteśmy obserwowani, ale było to bardzo prawdopodobne. Woleliśmy nie ryzykować. Staliśmy tylko i czekaliśmy, aż Szoszannah da znać, że Talitha jest już bezpieczna.
   - Co z nią? - spytał Erik, patrząc na Martina.
   - Biegnie.
   Ruth i Selim weszli do domu, zostaliśmy więc sami. Nie wiedzieliśmy, co ze sobą zrobić. Bezradność była przytłaczająca.
   W końcu Martin przerwał ciszę.
   - Dotarła pod Ścianę Płaczu.
   - Ktoś tam na nią czeka? - zapytał Erik, patrząc na niego uważnie.
   - Nie... Nikt nie czeka.
   - Jeszcze nie czas – zauważyłam.
   - Racja... - Mój opiekun odwrócił się i ogarnął wzrokiem okolicę. - Gdybym wiedział, czy naprawdę ktoś nas obserwuje i gdzie on jest... lub ona... - Zacisnął zęby, a jego oczy pociemniały. Wiedziałam, że się boi o Lily. Gdyby miał wybierać, pobiegłby jej na pomoc, nie zwracając uwagi na Talithę. Lubił ją, ale nie była dla niego ważna. Nie tak, jak Szoszannah.
   Podeszłam i przytuliłam się do niego.
   - Wszystko będzie dobrze – szepnęłam.
   - Nie mów tak. Zawsze tak się mówi, a to nic nie daje. - Przytulił policzek do moich włosów. - Jeśli będzie grozić jej niebezpieczeństwo, pójdę tam – szepnął mi do ucha. - Mała pewnie i tak przeżyje, bo ten łotr nie ma powodu, żeby ją zabijać.
   Westchnęłam.
   - On nie, ale wampiry tak – mruknęłam.
   Nagle Martin się ożywił.
   - Jest. Przyszedł. To jakiś stary dziad! Ale nie ma dziewczynki...
   - Jak to? - W mgnieniu oka znaleźliśmy się przy moim narzeczonym. Spojrzał na nas i ponownie wrócił do kontaktu z Lily.
   - Jest z nimi jakaś wampirzyca. Mówi, że jej podopieczny nas obserwuje i jeśli się ruszymy, mała zginie... Szoszannah chce zobaczyć dziecko. Wampirzyca po nią poszła...
   - Jaka wampirzyca? - przerwałam mu. - Dalila?
   - Nie wiem... Zdaje się, że nie... Ma maskę na twarzy i włosy przewiązane chustą, ale nie są rude... Spod czepka wystają czarne, proste włosy. Ten cały Samuel mówi na nią Sara. Przyprowadziła Talithę! Szoszannah pyta Samuela, czego chce. I żeby uwolnił dziewczynkę. On mówi, że tak zrobi, jeśli Lily pójdzie z nimi. Idą gdzieś... do jakiegoś budynku... - Martin relacjonował, patrząc wzrokiem w pustą przestrzeń. Wiedziałam, że jego opiekunka przesyła mu właśnie obrazy tego, co widzi. - Weszli do pokoju bez dachu. Szoszannah ma pozwolić się przywiązać do słupa, który stoi na środku...
   - Nie! - krzyknął Erik. - Niech tego nie robi! Niech stamtąd ucieka, i to jak najprędzej! Przekaż jej to!
   - Wampirzyca przyłożyła nóż do gardła małej – szepnął Martin pełnym przerażenia głosem. Usłyszeliśmy głośny krzyk Ruth.
   - Nie! Nie! Nie pozwólcie jej! - Upadła na ziemię, zawodząc głośno, podczas gdy Selim siodłał konia.
   - Nic nie róbcie, oni wiedzą wszystko, co tu się dzieje! - zawołałam. Mężczyzna zawahał się.
   - Czego oni chcą od naszej córki?! - zawołał.
   - Przywiązali Lily... – szepnął Martin.
   - Nie! - wyszeptał głośno Erik. Poczułam jego rozpacz. Podeszłam i złapałam go za ramię, patrząc na Martina.
   - A co z Talithą?
   - Wampirzyca powiedziała, że chce ją dla siebie... Lily się zdenerwowała, ale nie może się uwolnić. Samuel wylał wokół niej święconą wodę, na łańcuch też... To pali jej ręce! Wampirzyca odeszła z dzieckiem... - W głosie Martina brzmiało przerażenie.
   - Dość tego! - Mój opiekun odwrócił się z zamiarem ruszenia na pomoc ukochanej, gdy usłyszeliśmy tętent koni i po chwili na drodze pojawiło się trzech jeźdźców. Poznaliśmy tego, który jechał na ich czele.
   To był Diego.