Rozdział XI - Historia Jahmesa

7.11.2011

   Nagły dźwięk telefonu przerwał opowiadanie. Karolina wyszła i odebrała.
   - Do ciebie, mamo – podała Amy słuchawkę i wróciła do pokoju. - Coraz bardziej lubię Jahmesa – oznajmiła mi – i ciekawa jestem jego historii. - Usiadła po turecku na łóżku i popatrzyła na mnie oczekująco.
   - Ja też go polubiłam. Nigdy nie zapomnę, jak siedzieliśmy skuleni w tym tunelu i opowiadaliśmy sobie nawzajem swoje historie...

   - Urodziłem się w tysiąc sto drugim roku tutaj, w Egipcie – zaczął Jahmes. - Moim rodzinnym miastem jest Aleksandria. Byłem najmłodszy z trzech braci w rodzinie, w której pielęgnowana była przeszłość. Musiałem znać na pamięć wszystkich moich przodków, począwszy od samej Kleopatry.
   - Jesteś potomkiem Kleopatry? - Popatrzyłam na niego z niedowierzaniem.
   - Tak, a dokładniej to Ptolemeusza XV Cezariona, syna Juliusza Cezara i Kleopatry. Panował w 44 roku p.n.e. do śmierci, która nastąpiła w 30 roku p.n.e. Ponad jedenaście wieków, wiesz, ile to potomków? - Uśmiechnął się lekko i pokręcił głową. - Królewska krew już dawno uległa rozrzedzeniu, ale moja rodzina wciąż pielęgnowała swoje pochodzenie. Podobnie, jak dwadzieścia trzy inne rodziny w Aleksandrii. Ja jednak jestem potomkiem w linii prostej, idącej po pierworodnych synach. Mój brat dalej poprowadził linię... - zamilkł na chwilę, po czym kontynuował: - Jako najmłodszy z braci miałem pewną swobodę, więc uczyłem się walczyć i studiowałem książki. Pewnego dnia razem z młodszym z braci wybrałem się do Gizy, gdyż zamierzał on poprosić o rękę pannę z godnego rodu, ładną i majętną. W drodze napadli na nas bandyci. Gdyby nie to, że było ich trzydziestu, dalibyśmy im radę. Nas, łącznie ze służbą było pięciu. Zabiliśmy przynajmniej ośmiu, gdyż nie spodziewali się oporu. Jednak pokonali nas swoją liczebnością. Mój brat poległ, a mnie zostawili ledwie żywego. I wtedy znalazła mnie Madiha. Napoiła swoją krwią, wyjaśniła, czym się stałem, wprowadziła w życie wampira. Byłem jej wdzięczny, że mnie uratowała. Spędziliśmy razem dwadzieścia lat.
   - I co się z nią stało? - zapytałam, opierając głowę o jego ramię.
   - Przemierzyliśmy całą Afrykę, wzdłuż i wszerz, ale ja chciałem więcej. Pragnąłem wyruszyć na nieznane mi kontynenty, o których czytałem w książkach. Madiha wręcz przeciwnie, nie chciała wyjeżdżać. Była uparta, tak samo jak ja. Odchodząc od niej, czułem niemal fizyczny ból. Więź była zbyt silna. Zaczęliśmy się kłócić, coraz częściej... aż w końcu ona przemieniła kogoś innego. Miesiąc później wypłynąłem statkiem z Afryki. Zwiedziłem część Europy, a pięć lat temu w Rzymie poznałem Dżamilę. Marzyła o zwiedzaniu świata tak samo, jak ja. Ale była kobietą... Prosiła mnie, bym ją zmienił i w końcu uległem. Może nie powinienem, nie czułem tego specjalnego zapachu. Ale zawsze miałem słabość do pięknych kobiet... - Roześmiał się cicho. Uśmiechnęłam się szeroko i spojrzałam na niego.
   - Z pewnością miała dar przekonywania – stwierdziłam.
   - O tak. Była śliczna, mała, drobna, wyglądała na bezbronną i wzbudzała w mężczyznach instynkt opiekuńczy. Miała wielu kochanków, ale szybko jej się nudzili. Dla mnie była jak siostra; oczywiście nie mogło być mowy o czymś więcej z naszej strony, znałem wampiry, które przemieniały swe ukochane i ich miłość się rozpadała. Tylko w jednym przypadku, gdy pewien człowiek został przemieniony w wampira, a potem przemienił swą narzeczoną, ich uczucie przetrwało, gdyż kochali się już wcześniej, a po przemianie poczuł od niej ten specyficzny zapach.
   - To jak Amelia i Arthur – przypomniałam sobie.
   - Twoja przyjaciółka i jej mąż? - Jahmes wolno pokiwał głową. Oparłam się ponownie o jego ramię, słuchając opowieści. - Pół roku temu wróciliśmy do Egiptu. Dżamila chciała zobaczyć miejsce, gdzie się wychowałem, więc przybyliśmy do Aleksandrii. Potem ruszyłem na poszukiwanie Mahidy, ale jej nie znalazłem. Spotkałem za to wampira, który opowiedział mi o Mazbah. Nie wiem, co się stało z moją dawną opiekunką. Schwytali ją, czy uciekła z Egiptu? I już nie zdążyłem się dowiedzieć, bo obudziłem się tam, gdzie my dzisiaj. Na środku placu stała Dżamila, przywiązana do słupa. Nad nią ustawiony był niewielki baldachim, a obok stał sadysta i kilku innych Mazbah.
   - To jest ich więcej? - zapytałam.
   - Co najmniej czterech. Wtedy poznałem trzech, nie było akurat wśród nich tego durnego księcia.
   - Kogo?
   - Asima oczywiście.
   - Asim jest księciem? - Obejrzałam się na niego ze zdumieniem w oczach.
   - Tak, młodszym z synów obecnie panującego, Al-Mutawakkila Pierwszego.
   W tym momencie pojęłam, czemu Makin ma do niego szacunek. Nadal jednak nie rozumiałam, dlaczego na pomocnika Asim wybrał właśnie Makina. Czyżby odpowiadały mu jego sadystyczne skłonności?
   - Co się stało z Dżamilą? - spytałam. Jahmes milczał przez chwilę, a jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Jedynie w oczach przemknął cień bólu. Nie musiałam pytać o więcej. Po chwili jednak wampir podjął opowieść.
   - Jakimś cudem dowiedzieli się, że jesteśmy połączeni więzią i chcieli sprawdzić, czy jeśli umrze jedno z nas, drugie też umrze. Błagałem ich, żeby to mnie zabili. Krzyczała moje imię, mówiła, że się boi, że nie chce, by ją bolało... W końcu zrobili to. Ściągnęli dach baldachimu i Dżamila spłonęła. - Zamilkł, a ja zrozumiałam, że jego opowieść wymagała dużego zaufania. Być może nikomu wcześniej tego nie mówił. Splotłam swoją dłoń z jego dłonią i milczałam.
   - Zabijesz ich? - spytałam cicho.
   - Tak. Kiedy tylko się stąd wydostanę, odnajdę ich i zabiję.
   Pokiwałam głową. Rozumiałam go doskonale. Wybaczenie nie wchodziło tutaj w grę. Sama nie wybaczyłam tym, którzy zabili moich rodziców ani mordercom Edmunda. Piłam krew zwierząt, gdyż nie chciałam zabijać ludzi, a jednak godziłam się na to, by inni ich zabijali... Ale czy mogłam inaczej? Doskonale wiedziałam, że jeśli ktoś naprawdę zasługuje na śmierć, to właśnie Makin.
   - Jaki jest ten twój narzeczony? Opowiedz mi o nim. - Jahmes nagle zmienił temat. Uśmiechnęłam się na wspomnienie Martina.
   - Martin ma brązowe oczy i ciemne włosy, lekko falujące, do ramion. Kiedy się uśmiecha, jego oczy nabierają blasku, a gdy jest smutny albo zły, widać to po jego twarzy. Gdy mnie przytula, czuję się naprawdę szczęśliwa. Martin potrafi rzeźbić. Kiedyś dał mi własnoręcznie wyrzeźbiony czerwony wisiorek w kształcie serca, na szczęście nie miałam go na sobie, kiedy mnie porwali, bo pewnie też by mi go zabrali. - Westchnęłam. - Kiedy mieszkaliśmy w Palestynie, rzeźbił na zamówienie.
   Opowiadałam, a Jahmes słuchał. Czasem coś komentował, ale głównie milczał. Tak minęła nam noc.

   Kolejne popołudnie zastało mnie w celi. Poczułam tak dobrze znany ludzki zapach i już po chwili wiedziałam, że to Ozy. Odwróciłam się w jego stronę. Na mój widok wydał westchnienie ulgi.
   - Jak to dobrze, że to ty pierwsza się obudziłaś!
   Spojrzałam na niego ze zdziwieniem.
   - Martwiłem się o ciebie, już się bałem, że nie wrócisz, ale na szczęście...
   Usiadłam gwałtownie, zerkając na celę naprzeciwko. Była pusta.
   - Jahmes?
   W tym momencie usłyszałam ruch obok siebie i obejrzałam się. Mój przyjaciel właśnie się obudził i rozglądał wokoło zaskoczony. Odetchnęłam z ulgą.
   - Czy im się coś przypadkiem nie pomyliło? - mruknął.
   - Zamknęli nas w jednej celi. Ale po co? - zastanawiałam się.
   Wtem jego wzrok padł na Ozy'ego, który obserwował go z wyraźnym napięciem.
   - No i wszystko jasne. - Jahmes uśmiechnął się szeroko. - Mam cię nauczyć, jak się konsumuje ludzkie posiłki.
   - To znaczy, że... - Pokręciłam głową i w jednej chwili znalazłam się między człowiekiem, a wampirem. - Nie, nie, nie. Mowy nie ma. Ozy to mój przyjaciel.
   Jahmes przewrócił oczami.
   - Jak wystarczająco zgłodniejesz, szybko o tym zapomnisz.
   - Nie. - Założyłam ręce na piersiach. Staliśmy naprzeciwko siebie, ja ze zdecydowaną miną, a Jahmes z wyraźnym rozbawieniem w oczach.
   - Wiesz, że jestem silniejszy.
   - Wiem, że nie zrobisz mi tego. Nie jesteś na tyle głodny ani zdesperowany.
   - Jeszcze nie. - Podkreślił słowo „jeszcze”.
   - Daj spokój, Jahmes. O to im właśnie chodzi. Nie pobiliśmy się, by przeżyć, więc pobijemy się o pożywienie. - Spojrzałam na niego zrezygnowanym wzrokiem.
   - Spokojnie, cukierku. Powiedziałem już, że na razie go nie zabiję. - Usiadł pod ścianą, nie spuszczając wzroku z Ozy'ego. Spojrzałam na człowieka. Bał się, to naturalne, w końcu widział, do czego zdolny jest Jahmes. A wampira wyraźnie bawił jego strach.
   Siadłam między nimi i oparłam brodę o kolana.
   - I co teraz? - zapytałam.
   - Teraz trzeba ich przekonać, żeby wsadzili tego wampira z powrotem do sąsiedniej celi – mruknął Ozy.
   - Przekąski i ryby głosu nie mają – odpowiedział Jahmes, patrząc na niego przymrużonymi oczami.
   - Dajcie już spokój. - Westchnęłam i oparłam się o ścianę. Pomyślałam, że po utracie takiej ilości krwi Jahmes może faktycznie jest głodny. Mimo to nie miałam zamiaru pozwolić mu na picie krwi Ozy'ego. Obiecałam mu, że zrobię wszystko, by mógł wrócić do żony i dzieci, i zamierzałam dotrzymać słowa.

   Minęła już znaczna część nocy, gdy do lochu wszedł Asim. Wraz z nim weszło kilku Egipcjan. Arab podszedł do celi i spojrzał na mnie.
   - Amando.
   - Czego chcesz? - Wstałam i podeszłam do krat. Asim przyglądał mi się przez chwilę.
   - Wiesz, co wymyślił Makin? Postanowił, że obetnie ci ręce i nogi, by sprawdzić, czy się zrosną. - Założył ręce na piersi, obserwując moją reakcję.
   Poczułam, jak przenika mnie dreszcz przerażenia.
   - Po co mi to mówisz? - spytałam słabym głosem. - Żebym przygotowała się na to psychicznie? - dodałam ironicznie.
   - Lubię cię, Amando i nie chcę, żeby Makin cię ćwiartował.
   - Powiedz to swojemu sadyście – burknęłam.
   - Próbowałem, ale się uparł. Nie mogłem go przekonać. Chyba, że mu zaproponuję, by zamiast ciebie, pokroił tego tam. - Wskazał na Jahmesa.
   - Nie! - zawołałam. Przygryzłam wargi. - Po co przyszedłeś?
   - Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia. - Tym razem Asim spojrzał mi prosto w oczy. - Jak już mówiłem, lubię cię i nie chcę, żebyś cierpiała. Nie zabijasz ludzi, nie jesteś zła i masz w sobie coś niezwykłego. Tak jak myślałem, jesteś księżniczką. Uwolnię cię, jeśli mi przyrzekniesz, że ani ty, ani twoi przyjaciele nie wrócicie, by się mścić na mnie lub na Makinie.
   - Jeśli nas wypuścisz, nic ci się nie stanie – obiecałam, choć nie za bardzo wierzyłam, by naprawdę to zrobił. - Ale Makin to sadysta, czemu go bronisz?
   - To mój brat – odparł mężczyzna, wzruszając ramionami. - Przyrodni, bo mamy inne matki, ale brat. Syn mojego ojca. Razem się wychowaliśmy. Przysięgnij, że go nie zabijesz, a cię wypuszczę.
   - Dlaczego? Co będziesz z tego miał? - Zmarszczyłam brwi.
   - Mówiłem już, że cię lubię.
   Patrzyłam mu prosto w oczy. Nie za bardzo wierzyłam w jego dobre intencje, ale z tego co widziałam, naprawdę miał zamiar mnie wypuścić.
   - Wypuścisz nas, jeśli przysięgnę, że nie będziemy się mścić? - zapytałam niepewnie.
   - Nie was. Ciebie, Amando. Wampir zostaje.
   Przygryzłam wargi i pokręciłam głową.
   - Bez niego nie wyjdę.
   - W takim razie jutro czeka cię mnóstwo bólu. - Arab patrzył na mnie uważnie. Wiedział, że się boję. Owszem, bałam się, ale nie mogłam pozwolić, żeby to, co miało spotkać mnie, spotkało Jahmesa.
   - Nie odejdę bez niego. - Odsunęłam się od krat.
   - Jesteś pewna? Możesz być wolna. - Jego oczy koloru morza patrzyły na mnie pytająco.
   - Idź, cukierku. - Jahmes wstał i podszedł do mnie. Był poważny. - Masz szansę, więc jej nie strać.
   - Nie wierzę mu – szepnęłam tak cicho, że tylko wampir mógł to usłyszeć.
   - Jeśli znajdziesz się po drugiej stronie krat, masz szansę.
   - Nie zostawię cię. - Zacisnęłam usta. Jak mogłam go zostawić? W rękach sadysty?
   - Jeśli się zdecydujesz, to radzę się pośpieszyć – wtrącił Asim. - Niewiele już czasu zostało do wschodu.
   - Wypuść też Jahmesa, proszę, dam Ci słowo, że ani tobie, ani Makinowi nic...
   - Nie obiecuj za mnie – przerwał mi Jahmes.
   - Sama widzisz. - Asim powoli podszedł do krat i wyjął mój krzyżyk. - W takim razie ja zaufam ci pierwszy. - Skinął na Egipcjan, którzy stanęli po jego bokach. Wyjęli pojemniki z wodą święconą i skierowali w stronę krat. - To jest pewne zabezpieczenie przed twoim przyjacielem. Mam tylko dwa ramiona, wolę nie ryzykować. - Podszedł bliżej i wyciągnął rękę z krzyżykiem. Powoli wyciągnęłam dłoń.
   Przez chwilę ogarnął mnie lęk, w końcu napiłam się ludzkiej krwi, ale nikogo przy tym nie skrzywdziłam. Poczułam chłodny dotyk krzyża na swojej skórze, który po zetknięciu się z nią zmienił temperaturę na nieco cieplejszą. Bez wahania założyłam go na szyję i odetchnęłam z ulgą.
   - Teraz twoja kolej, Amando. Możesz być wolna. Musisz tylko mi zaufać.
   - Ale Jahmes...
   - On musi zostać – uciął Asim. - Mogę ci obiecać, że Makin nic mu nie zrobi. Ale jeśli złamiesz swoją obietnicę i wrócisz, by się zemścić, wampir umrze.
   Spojrzałam bezradnie na Jahmesa. Wszystko się we mnie buntowało na myśl, że mam go zostawić. Ale przecież mogę po niego wrócić, a tak to nigdy się stąd nie wydostanę.
   Co robić?