Prolog

11.11.2009

 

   Biegłam przed siebie, wokół otaczała mnie ciemność. Słyszałam, jak moja rodzina biegnie obok mnie. Ciasny tunel jeszcze się zwężał, a wyjście wciąż było daleko.
   - Są tuż za nami! - krzyknął ojciec. - Ja ich zatrzymam, a wy uciekajcie!
   - Nie! - Matka zatrzymała się raptownie. - Zabiją cię!
   - Uciekajcie. Wy musicie przeżyć.
   - Nie!
   - Pomyśl o dzieciach. - Pocałował mamę i zatrzymał się. - Uciekajcie, ale już!
   Ruszyliśmy przed siebie. Prześladowcy byli coraz bliżej. Nogi miałam jak z waty. Nie chciałam zostawiać ojca. Ale on był królem, prawdziwym władcą, który był gotów zginąć za swoją rodzinę.
   - Pomogę mu – postanowił nagle mój starszy brat i zanim zdążyliśmy go powstrzymać, zawrócił.
   - Chodźmy, kochanie, wszystko będzie dobrze - szepnęła mama i popchnęła mnie w stronę tunelu. Był już taki ciasny, że musiałyśmy się czołgać. Wszędzie było zimno i mokro. Słyszałam szczury biegające po tunelu, jeden nawet przebiegł mi po ręce. Jeszcze wczoraj uderzyłabym w krzyk, dzisiaj – nie zwróciłam na to większej uwagi. Najważniejsze było, żeby wydostać się na zewnątrz.
   Martwiłam się o ojca i brata. Wiedziałam, że teraz ja muszę zaopiekować się mamą. W końcu wyszłyśmy z tunelu. Na zewnątrz był mrok, nieopodal las. Za nami ktoś biegł. Co najmniej kilka osób. Mama pociągnęła mnie w las, ale nie zdążyłyśmy uciec. Oni wypadli z tunelu i zaczęli nas gonić. Strzelali z łuku. Jedna ze strzał przeszyła ciało mojej mamy.
   Krzyczałam. Łzy zasłaniały mi widok. Ból rozdzierał serce. Mama umierała na moich rękach. Napastnicy – a było ich pięciu – szli w moją stronę, mierząc z łuków.
   - Uciekaj – szepnęła mama.
   - Mamo, nie umieraj, proszę. - To był jakiś koszmar. To nie może dziać się naprawdę. Zaraz się obudzę i wszystko zniknie.
   Jednakże to nie był zły sen, tylko okrutna rzeczywistość. Spojrzałam na twarze morderców, wryły mi się w pamięć na długie lata. Jeden z nich wyjął sztylet.
   - Kończmy zadanie – powiedział i skierował go w moją stronę. Patrzyłam na niego pustym wzrokiem. A więc zaraz umrę.
   Wtedy zjawił się On. Mężczyzna w czarnym płaszczu. Zjawił się i zabił zbira z nożem. A potem wypił jego krew.